Ervaringen

Onder dit topic zal ik mijn verhalen met jullie delen.

Einde!

Mijn laatste dag in Tanzania heb ik nog bij Tanya kunnen logeren, voordat ik het vliegtuig richting thuis zou nemen. Op mijn laatste dagje heb ik nog de “Massai market” bezocht, mijn oud huisje gezien en het eerste ziekenhuis waar ik gewerkt heb, bezocht. Klein beetje herinneringen terug ophalen voor ik definitief vertrok...

Op 6 mei om 20u40 zat ik dus op het vliegtuig, klaar om terug te vertrekken richting België; terug naar familie en vrienden na een periode van bijna 100 dagen!

Ik heb hier een fantastische ervaring beleefd en kan echt iedereen aanraden hetzelfde te doen, maar ik ben stiekem toch wel blij om terug te zijn... =D

Zanzibar!

Over het algemeen was deze vakantie alleszins zeer relaxed, dus mijn belangrijkste doel heb ik gehaald! =D

Het weer was gedurende de 5 dagen wel wat minder spijtig genoeg, maar gemiddeld nog steeds rond de 30°; warm genoeg dus om dag in dag uit in zwemshort rond te lopen en regelmatig eens in de zee te duiken...

Ik verbleef 4 dagen op Kendwa beach (top 10 mooiste stranden van de hele wereld ^^) en een kleine 2 daagjes in Stone Town (hoofdstad van Zanzibar); een leuke afwisseling!

Ik kon overnachten in een gezellig klein bugalowtje op het strand met alles erop en eraan voor een zeer goede prijs, dus daar kan ik zeker niet over klagen :p Desondanks ik alleen reis de laatste tijd, heb ik me nooit echt alleen gevoeld, ik kon altijd wel samen met anderen reizen, leerden nieuwe mensen kennen of zag oude bekenden weer terug, dus op dat vlak heb ik me zeker goed geamuseerd.

Ik denk dat ik elke dag dat ik aan het strand was, 2x per dag ben gaan lopen, gewoon omdat het zo plezant was... Dat gecombineerd met het zwemmen, heb ik wel goed aan mijn fysiek gewerkt; spijtig dat het maar voor zo'n korte duur is ^^

Ondanks het slechte weer heb ik wel veel watersporten kunnen doen, zoals: zwemmen natuurlijk (^^), kajakken, zeilen, diepzeeduiken en nog meer gezwommen! Verder heb ik ook altijd zeer goed gegeten; de vis is hier echt super, lang geleden ook dat ik dat nog gegeten heb...

Vanaf donderdag had ik gepland om elke dag een stukje terug te reizen richting België:

Donderdag: Kendwa Beach -> Stone Town (taxi)

Vrijdag: Stone Town -> Dar Es Salaam (ferry)

Zaterdag: Dar Es Salaam -> Arusha (bus)

Zondag en maandag: Tanzania -> België (vliegtuig ^^)

28/04 – Dag 90

Zeer stilletjes opgestaan om Mark niet wakker te maken, maar dat was onsuccesvol :s

Om 05u30 moest ik in de bushalte zijn om de bus (Dar Express) te nemen richting Dar Es Salaam, die vertrok dan uiteindelijk om 06uur. Ik had een goeie plaats, maar een rit van 9uur (met maar één pauze) is sowieso veel te lang... Ik heb veel geslapen, gelezen, muziek geluisterd, dus al bij al viel het nog wel mee. Uiteindelijk kwamen we dan aan rond 15uur in de bushalte van Dar Es Salaam; één van de grootste steden van heel Tanzania trouwens en ik had geen idee waar ik was of waar ik naartoe moest. Ik heb dan een beetje rondvraag gedaan en ze wisten me te vertellen dat als ik me zou haasten ik misschien nog de laatste ferry richting Zanzibar zou kunnen halen, dus ik dacht van “ja, waarom niet?!”

Ik kwam in gesprek met een local, een Chinees en een Japanees (waarvan de 2 laatsten vrienden van elkaar waren trouwens) en zij moesten dezelfde richting uit als mij, dus konden we een taxi goedkoop delen richting de haven... De taxi-chauffeur wist meteen waar we moesten zijn, dus haastten we ons richting ferryticket-verkoopplaats en we waren zeer nipt op tijd, want de laatste ferry vertrok binnen 10min! :o

Spijtig genoeg waren er geen 2e klasse tickets meer, dus moesten we het doen met eerste klasse (we moesten er natuurlijk wel ook de prijs voor betalen :p). Een mooie en snelle catamaran bracht ons in 2 uurtjes naar Zanzibar; tegen dan was het al 18uur en het weer was bewolkt, maar droog.

27/04 – Dag 89

Zoals gepland, ging mijn wekker af om 04uur, maar niet zoals gepland, stond ik pas een half uur later op ^^

Even een stress-moment, want had nog maar 20min om te ontbijten, op te frissen en mijn laatste spullen in te pakken...

Ik zou vandaag dus samen met een vriend terug naar Arusha rijden en hij kwam op tijd op mijn deur kloppen (zoals afgesproken), maar natuurlijk was de land cruiser weer te laat. Het feit dat we een hele rij voor ons twee hadden gereserveerd, maakte natuurlijk veel goed ;)

Na een al bij al goede rit van 5uur, kwamen we aan in Arusha, daar namen we meteen de taxi naar Outpost Lodge; een gezellige B&B net buiten het centrum... Daar heb ik snel even mijn spullen herschikt: één valies met de spullen die ik niet zou meenemen naar Zanzibar en een trekrugzak met al de rest in. Dan zijn we nog voor de namiddag naar Arusha centrum gegaan (lunch gehad, winkeltjes bezocht en ik heb er mijn busticket voor morgen richting Dar Es Salaam gekocht) en in de avond hebben we gezellig in de “Blue Heron” gegeten ^^

Ik en Mark lagen op dezelfde kamer en we waren beiden nogal moe van zo vroeg op te zijn, dus we hebben nog maar 20min van de film die we hadden opgezet, gezien en dan lagen we al in slaap...

26/04 – Dag 88

En mijn laatste werkdag vandaag. Vooral afscheid nemen dus...

Ik had vandaag ook gepland dat ik afscheid zou moeten nemen van iedereen vooraan in de kerk (zoals iedereen normaal altijd doet), maar vandaag is het blijkbaar een feestdag waardoor er geen misviering was... Goed nieuws voor mij, want dat was een goed excuus om niet vooraan te moeten ^^

In de late namiddag mocht ik dan vooral beginnen inpakken en zo was het al snel tijd voor mijn laatste avondmaal in Haydom. Niet te laat gaan slapen, want ik moet er morgen uit om 04uur...

25/04 – Dag 87

Vandaag heb ik op het werk de arts nog kunnen helpen bij een chirurgisch toilet (weliswaar gewoon op de kamer, waar iedereen erop kon toekijken :p). We moesten de wonde van een open-been-breuk terug open maken omdat er zich teveel pus onder de hechtingen begon te verzamelen. Dus de draadjes werden terug open gesneden en de wonde sprong al vanzelf open door de druk van het pus er onder. Allemaal zonder verdoving trouwens, dus de patiënt verkrampte soms helemaal van de pijn!

Er werd toen nog een beetje necrotische huid weggesneden, het bot was duidelijk zichtbaar en hij klemde met zijn pincet op een gegeven moment zelfs een spier vast, gewoon om het de rest te tonen waar de spier juist lag... :o

Tijdens de lunch vertelden ze mij trouwens dat één van de vrijwilligers gisteren tijdens het feestje gestoken werd door een schorpioen (ze waren daarna direct naar huis gegaan, zonder het meteen aan iemand te vertellen). Ze werd gestoken in haar vinger toen ze een stoel wou optillen en haar hele arm begon rood te zien en enorm pijn te doen, naar eigen zeggen alsof er duizend naalden in haar arm staken. Natuurlijk begin je dan een beetje navraag te doen en blijkbaar komen hier relatief veel schorpioenen voor, maar ze zijn niet levensbedreigend; ze doen enkel ongelooflijk veel pijn voor enkele dagen... Goed dat ik dat nu pas op het einde hoor ^^

In de late namiddag heb ik nog enkele administratieve zaken geregeld, zodat ik dat morgen niet meer moet doen op mijn laatste dag.

Deze avond ben ik ook nog gaan eten in het dorp, samen met enkele vrienden...

24/04 – Dag 86

Ook vandaag was het weer een leuk dagje op het werk; ik begin zelfs spijt te krijgen dat ik hier niet eerder ben komen werken...

Op een gegeven moment besloot de arts om iemand te opereren, maar daarvoor zou de patiënt bloed nodig hebben, dus was het wachten op bloed voor ze haar konden opereren en haar situatie werd er dus niet beter op...

Omdat het hier blijkbaar zo'n groot probleem vormt, heb ik besloten om zelf bloed te doneren (ik weet niet of dat zo'n goed idee is om het in Afrika te doen, maar ze hebben er echt wel nood aan!). Dus in de voormiddag hebben ze een bloedstaal genomen, dat onderzocht om te zien of ik wel “clean” was en in de namiddag moest ik terugkomen voor de resultaten.

Die waren allemaal zeer goed, dus mocht ik doneren en dat heb ik dan ook meteen gedaan; 500ml... Ik heb erop toegezien of alles wel volgens de “regels” gebeurde, want zoiets is toch niet niets en het deed eerlijk gezegd veel minder pijn dan de laatste keren in België. Na 10 minuutjes was het al gebeurd en dan ben ik nog snel naar het dorp gegaan om mijn landcruiser-tickets te kopen voor vrijdag... Ik was nadien nog maar een half uurtje op mijn kamer of ze kwamen al vragen of ik niet mee kwam voetballen, dus dat ben ik nog met veel plezier gaan doen. En ondanks het feit dat ik een uurtje daarvoor een halve liter bloed kwijt was, voelde ik er niets van.

Deze avond ben ik ook nog naar een soort afscheidsfeestje gegaan, want velen vertrekken deze week (net als ik), dus het was een soort afscheid voor ons allemaal. Dat was best wel gezellig; bij iemand in de achtertuin, waar we dan een kampvuur gemaakt hadden... Na verloop van tijd was ik “vuur-verantwoordelijke”, omdat alleen ik het blijkbaar aan kon houden :p

Al bij al nog gezellig, maar het was snel gedaan, want tegen 23uur waren we al allemaal terug thuis...

23/04 – Dag 85

Deze ochtend opgestaan en nog steeds geen internet, hopelijk komt het in de loop van de dag terug...

Vandaag sta ik trouwens terug op een nieuwe dienst, zoals ik al eerder zei, namelijk: “surgical II ward” of met andere woorden op de orthopedische dienst. Dat is me hier het eerste dagje zeer goed bevallen! Zoals overal eerst om 7u30 ochtendbriefing, nadien misviering en vervolgens beginnen met het werk: of wel mee de ronde volgen met de dokter (wat ik gedaan heb om de patiënten een beetje te leren kennen) ofwel bedden opmaken. Dan een paar patiënten vervoeren naar het operatiekwartier en om de voormiddag af te sluiten, hebben nog vanaf 10uur wondzorg gedaan. Dat laatste was natuurlijk het leukste, want daar was ik een beetje naar op zoek de laatste weken... En de wondzorg die je hier ziet, is niet van de minste hoor! Eén van hen bijvoorbeeld werd enkele weken terug gebeten door een hyena in de buurt en met één beet waren zijn radius en ulna (2 botten in je voorarm) volledig door gebroken. Een vinger werd geamputeerd en hij heeft littekens voor het leven...

Na de namiddagshift heb ik het internet nog eens geprobeerd en deze keer met succes! Dat is toch altijd een opluchting :p

Vandaag was het ook weer een beetje beter weer dan de laatste weken, dus heb ik ervan geprofiteerd: ik ben naar Mount Haydom gegaan, een grote rotsblok opgeklommen op de top en vandaar gezellig naar zonsondergang gekeken; echt prachtig! Dan snel terug naar huis gelopen voor het helemaal donker werd...

22/04 – Dag 84

Nog steeds geen internet, dus ben ik verplicht meer voor het school te werken... :s

Het was ook een hele dag slecht weer, dus kon ik amper buiten komen, hopelijk is het over een weekje beter weer, want dan zit ik op Zanzibar! =D

21/04 – Dag 83

Lekker lang uitgeslapen deze ochtend en niets speciaals gepland vandaag... ^^ In de voormiddag mijn was snel binnen gehaald en in de namiddag ben ik naar de orthopedische dienst van het ziekenhuis om me te gaan aanmelden voor volgende week, want ik had echt geen zin meer in een nieuwe week OPD en op deze nieuwe dienst verwacht ik zeker veel wondzorg.

Sinds gisterenavond ligt het internet hier trouwens plat, dus dat maakt het weekend wel iets saaier, maar we houden ons goed bezig :p

20/04 – Dag 82

Gelukkig vannacht geen last gehad van vliegjes en heb dus zeer goed geslapen ^^

Tegen 7u30 richten het Out Reach gebouw vertrokken, daar zouden we dan allemaal samen vertrekken met een land cruiser... We waren mooi op tijd, maar om een bepaalde (voor mijn nog steeds onbekend :p) zijn we pas om 9uur vertrokken. Een half uurtje gereden en we waren er al, daar zagen we toen een klein kerkje (gemaakt van stenen :o) met een hele hoop vrouwen en kindjes er rond... Die mochten wij dan allemaal onderzoeken en vaccineren. Op het eerste zicht leek dat een enorm werk, maar al bij al waren we nog snel klaar. Ik was verantwoordelijk voor de vaccinaties van vrouwen en baby's; in het begin een beetje stressy, maar eens ik een 10tal spuitjes gegeven werd het een routine... Hoe langer, hoe efficiënter we te werk gingen: mijn collega bereidde de spuitjes voor en ik mocht ze toedienen en dan gingen ze allemaal mooi op een rij zitten en dan kwam ik ze allemaal achter elkaar vaccineren; een grappig zicht wel! ^^

Tegen de middag kregen we nog een lokaal gerecht als middagmaal; Ugali! Een bekende specialiteit van Tanzania, maar ik ben er niet meteen zot van...

In de namiddag nog een paar kindjes gewogen en tegen 17uur was ik terug thuis; zo'n dagen vliegen echt voorbij, zoals het altijd zou moeten zijn! ;)

19/04 – Dag 81

Ik heb dus helemaal niet meer geslapen de rest van de nacht en af en toe eens een vlieg dood geklopt (en blijven kloppen uit pure frustratie ^^)...

Toen werd het gelukkig licht en kon ik eens zien hoeveel er nu zouden zitten; grappig genoeg zag ik er amper nog op mijn net zitten of op de muren, maar toen ik uit mijn net kroop, zag ik dat ze allemaal op de vloer lagen (dood ongetwijfeld)! Ik wist nog niet goed of dit “natuurlijk” was of omdat ik gisterenavond een halve bus muggenspray leeg gespoten had in mijn kamer. Maar toen ik naar buiten ging, op weg naar het ontbijt, zag ik dat er aan elke deur en onder elke lamp onder het afdak een hele hoop vliegen dood lagen; zéér raar! :o En dan tijdens het ontbijt kreeg ik te horen dat iedereen last had van die vliegjes... Ik heb een foto genomen van alle vliegjes die ik rond mijn bed bij elkaar geveegd heb.

Ook vandaag had de kans om een operatie bij te wonen; deze keer kon ik weer een keizersnede aanschouwen. En dat gebeurt hier toch net iets professioneler dan in Nkoaranga ^^ Het is altijd leuk om te kunnen vergelijken (volgende keer proberen in België te zien :p)...

Ook in de namiddag nog een beetje op OPD gewerkt en toen kwamen enkele andere vrijwilligers naar me toe om te vragen of ik morgen niet met hen mee op Out Reach wou gaan (net als jullie nu, wist ik toen totaal niet wat dat betekende :p), dus zei ik meteen “ja”! Alles was goed om niet meer op OPD te werken en voor alle duidelijkheid: het is niet zo dat ik daar niet graag ben of dat ik iets tegen het werk heb, ik denk enkel dat ik hier niet op mijn plaats sta omdat ik nu eenmaal meer actie nodig heb en niet enkel om de 10 minuutjes iemand pilletjes geef en de rest van mijn tijd met mijn vingers zit te draaien...

Maar wat is “Out reach” nu: dit is eigenlijk perfect vergelijkbaar met het werk dat ik voor de Flying Medical Service deed, alleen gaan zij met de auto tot bij de mensen en niet met het vliegtuig en is het hier verbonden aan een ziekenhuis (in tegenstelling tot de FMS). Ik zal dus voornamelijk vaccinaties geven en zeer basisch preventief onderzoek uitvoeren (kindjes wegen, parameters nemen van zwangere vrouwen, ...). Ik keek er wel naar uit eerlijk gezegd.

De rest van de avond heb ik me nog zitten voorbereiden op een nieuwe vliegjes-aanval! ^^

18/04 – Dag 80

Ik heb deze ochtend tijdens het ontbijt gehoord dat het mogelijk is om eventueel enkele operaties te volgen. Daar was ik natuurlijk zeer enthousiast over, maar ik wou eerst de toestemming van mijn dienst vragen of dat goed was natuurlijk. Dus daar heb ik het dan gevraagd voordat de misviering begon en ze hadden er geen enkel probleem, dus tegen een uur of 10 mocht ik naar het operatiekwartier gaan; dat is hier in Haydom Hospital trouwens veel groter als in Nkoaranga... :p

Er waren enkele operaties gepland voor hetzelfde tijdstip en ik mocht kiezen welke ik zou volgen. Het indrukwekkendst leek me een beenamputatie en na een half uur voorbereiden begon de operatie uiteindelijk rond een uur of 11. De patiënt (een oudere man) had een infectie opgelopen aan zijn linker onderbeen, dat stilaan begon te rotten aan de onderkant. Het been moest dus geamputeerd worden net onder de knie... Dat was zeer interessant om te volgen en 2 uur later was het al afgelopen; de tijd vloog nu echt voorbij! In de namiddag ben ik nog naar de OPD gegaan en nadien ben ik nog een beetje inkopen gaan doen in het dorp. Natuurlijk begon het stilletjes te regenen op het verste punt (dat ik toen stond) van mijn huisje :o Met mijn boodschappen dan maar terug crossen; zo snel ik kon, met de nodige rare blikken van de lokalen...

Het werd dan al snel avond en rond een 21u30 kroop ik in bed, net daarvoor had ik nog een 5tal kleine vliegjes (een soort die ik nog niet gezien had: een mix tussen baby-muggetjes en vliegjes) gedood. Dan keek ik nog naar een filmpje voor ik zou gaan slapen en toen ik alles afsloot merkte ik dat er nu een 10tal van die vliegjes op mijn muskietennet zaten; best wel scary! :p Dan maar opgestaan om die te doden; grappig genoeg blijven die zeer goed zitten en kan ik ze gewoon van mijn net “plukken”. By the way: ik dood liever die vliegjes, want ik heb enkele gaten in mijn net zitten, waardoor ze binnenin kunnen kruipen... Nog een laatste check-up van mijn kamer gedaan: alles op slot, ramen dicht, muskietennet goed onder mijn matras gestopt en de lichten uit om te gaan slapen. Ik was er eerlijk gezegd niet zo gerust in en ik kon maar niet slapen. Tot 02uur heb ik misschien maar een half uurtje geslapen, toen besloot ik om nog een beetje te lezen om sneller terug moe te worden en toen ik het licht aan deed, verschoot ik mij zo enorm hard dat ik er meteen kiekenvel van kreeg: Er zaten honderden van die vliegjes alleen al op mijn muskietennet en ik zag dat er sommigen al binnen gedrongen waren!! Ik wist gewoon niet wat te doen... als ik die allemaal wou vangen, was ik heel de nacht bezig! Ik heb gewoon eens goed tegen mijn net geslagen dat ze allemaal wegvlogen en dan heb ik die binnenin mijn net naar buiten gegooid.

Ik wist echt nog niet goed of ik nu aan het dromen was of dat het realiteit was, maar dat was het zeker wel :p Toen had ik gewoon echt schrik, want ik kan u verzekeren als er zo'n grote hoeveelheid vliegen rond u hangen, wetende dat ze binnen kunnen, das nie om te lachen! :o

17/04 – Dag 79

Vandaag ben ik dan maar om 07u30 naar het werk gegaan en perfect getimed; net als de deuren open gingen...

De nodige voorbereidingen gedaan, naar de mis geweest, medicatie gaan halen in de algemene apotheek van het ziekenhuis en dan stond er iets nieuws op het programma: vaccineren! Dat vond ik natuurlijk al een stukje leuker =D Uiteindelijk heb ik toch enkele vaccinaties kunnen geven tegen rabiës (hondsdolheid), zowel bij jong als oud. Hier hebben ze wel een andere techniek als dat ze bij mij deden; hier moet ik de naald net onder de bovenste laag van de huid plaatsen en injecteren, zodat er precies een klein blaasje ontstaat; het vraagt een beetje oefening in het begin, maar al bij al viel dat heel goed mee! In de namiddag nog een beetje medicatie uitgedeeld, maar verder niets speciaals. Ik ben er serieus over aan het nadenken om misschien terug van dienst te veranderen, want ik vind het hier toch een beetje saai en niet echt het werk voor een verpleegkundige op dat vaccineren na dan... Tijdens de lunch vandaag hadden ze pannenkoeken gemaakt; heerlijk! Ik heb er zeker 6 opgegeten en nog een hele voorraad mee naar mijn kamer genomen :p

16/04 – Dag 78

Een nieuwe dag van een nieuwe week op een nieuwe dienst; vanaf nu staat OPD (Out Patient Department) op het programma! Dit is een dienst vergelijkbaar met de spoedgevallen of polikliniek in België; kortom een dienst waarnaar alle patiënten eerst komen die geen afspraak hebben; iedereen dus ^^ Hier wordt dan ook beslist of ze al dan niet opgenomen moeten worden... Ik heb op een gelijkaardige dienst gewerkt in het vorige ziekenhuis, daar werd vooral aan wondzorg gedaan en kleine operaties. Ik hier dus wel naar uit, want dit is meer mijn dada ;)

Ze zeiden dat ik er moest zijn om “seven am”, ik had dus natuurlijk al moeten weten dat dit een half uur later zou zijn... De deuren gingen zelfs pas open om 07u30, dus stond ik daar mooi met mijn vingers te draaien. Een geluk dat ik in mijne goeie was vandaag ^^

Nadien kwam ik tot de vaststelling dat ze hier geen ochtendbriefing houden (zoals eerst wel gezegd :o), maar eerder alles voorbereiden: snel opkuisen van de vorige dag, materiaal klaar leggen en de gebruikte medicatie optellen van de vorige dag. Nadien is het zoals op elke dienst en op elke dag tijd voor de misviering om 08uur, dus zo voorbeeldig als ik ben (:p), ging ik mooi naar de mis.

En de rest van de ochtend heb ik eigenlijk enkel maar medicatie uit zitten delen. De patiënten komen dan naar me toe met een “doktersvoorschrift” (dat ik eerst moet ontcijferen), de nodige medicatie verzamel ik dan en geef ik dan aan de patiënt. Ik werk hier dus wel degelijk samen met verpleegkundigen, maar ik voel me meer een apotheker... Wondzorg en een operatie is hier al amper te bespeuren, dus het was eerder een teleurstellende werkdag. Net voor ik lunch had, hoorde ik een varken vlakbij geslacht worden (5 min later bleef het trouwens niet enkel bij horen ^^) en dat was meteen ook ons avondmaal. Een raar gevoel, maar het smaakte me zo enorm goed... :o

De rest van de avond heb ik nog een beetje geskyped met de familie.

15/04 – Dag 77

Deze ochtend opgestaan rond 05u30, want ik moest om 06u30 aan de bushalte zijn... Het begon al goed; regen! :(

Dan maar met pak en zak door de regen richting de land cruiser, ik had mijn route de dag ervoor al eens verkend en getimed (7 min stappen), maar nu deed ik het al lopend op 3min. Half nat daar dan aangekomen en er was nog geen kat; daar stond ik dan mooi te wachten onder een strooien afdakje ^^ Uiteindelijk na laaaang wachten, zijn we pas om 08uur vertrokken en ik had geluk; ik mocht vooraan zitten! En ik had nog meer geluk, want ik zat naast een klein kindje; meer plaats voor mij dus =D

De rit viel al bij al wel mee, het duurde maar een 5u30 en ik had meer plaats, wat echt veel scheelt, want nu kon ik tenminste mijn voeten eens bewegen en had ik niets in mijn zijen steken of de kans op het stoten van mijn hoofd tegen het dak...

Tegen dat ik dan uiteindelijk tegen 13u30 aankwam, was het terug volle zon en sprintte ik als het ware naar mijn kamer (moest zeer dringend...).

Nog half bezweet ben ik dan gaan lunchen, want lunchtijd is gedaan om 14uur in het weekend. En dan heb ik gerelaxt tot een uur of 5, want daarna ben ik nog even naar de markt geweest in het dorp; een relatief klein marktje dat ze hier elke maand houden, dus dat was eens gezellig om door te lopen. Deze avond ook vroeg gaan slapen, want was echt moe na deze 3 dagen Arusha...

14/04 – Dag 76

Uitgeslapen tot een uur of 8 en desondanks dat ik zo moe was, was slapen niet zo simpel met al dat agressief straat verkeer net naast onze jeugdherberg... Dan maar op het gemakje ontbeten en vervolgens ben ik meteen mijn retour ticket richting Haydom gaan bestellen aan de grote bushalte van Arusha. Terwijl de meisjes rustig gaan chillen zijn in het Africafe (typisch “blanken-cafe”, maar wel echt gezellig)...

Daar ben ik hun tegen de middag gaan vergezellen, nadien enkele boodschappen gaan doen (dingen zoals tandpasta, scheerschuim en geld kan ik niet kopen in Haydom, dus daarvoor moest ik wel naar de stad gaan) en vervolgens ben ik Chinees gaan eten; ook weer zeer lang geleden, dus het smaakte enorm!

Met de meisjes zou ik weer afspreken tegen 16uur aan Clocktower (“the meeting point” voor vele toeristen). Vandaar gingen we samen naar Njiro Center; een blanken shopping center met (natuurlijk) vele winkeltjes, restaurantjes en een cinema! Daar hebben we een beetje rondgehangen tot enkele anderen er nog bij kwamen rond 18uur en dan hebben we allemaal samen ons eten besteld; ik een goeie grote pizza! Sommige anderen hadden Indisch besteld, waar ik een beetje van mocht mee eten, want mijn pizza was uiteindelijk zelfs niet genoeg... De laatste 2 dagen heb ik dus op culinair niveau echt genoten ^^

Dan heb ik afscheid genomen van mijn vrienden daar, want het was de laatste keer dat ik hen zag en dan de taxi genomen terug naar mijn hotel, waar ik mijn zak weer mocht maken om de volgende ochtend terug te keren met de land cruiser richting Haydom Hospital.

13/04 – Dag 75

Opgestaan om 04u30 en daar had ik eerlijk gezegd niet zoveel moeite mee, want ik sliep toch zeer slecht (door de stress denk ik). Na die laatste 6uur durende rit, keek ik enorm op tegen vandaag... Maar al bij al is die vandaag zeer goed meegevallen! Ik wist waar ik me aan kon verwachten, dus had me al beter voorbereid en aangezien we in Haydom, geografisch gezien, hoger liggen, was het voornamelijk berg af rijden (hier speelt dat een grote rol ^^) en duurde de rit maar 5uur. Dus kwamen we aan rond 10u30... Mijn vrienden waarmee ik had afgesproken zouden pas in de namiddag komen, dus had ik nog tijd om rustig te gaan eten en een kamer te huren in “Arusha Backpackers”. We zouden vanavond allemaal samen gaan eten en nadien uitgaan, dus bleven zij ook in de stad slapen; gemakkelijker en goedkoper. De 3 meisjes hadden me op voorhand gevraagd of ik met hen op de kamer wou slapen en daar had ik helemaal geen probleem mee... dus ben ik de kamer al gaan reserveren en heb ik daar een namiddagdutje gedaan, want was al vroeg op en vanavond zou het wel zeer laat kunnen worden! Ik was amper een half uurtje aan het slapen of de meisjes kwamen op de deur kloppen, dus met kleine oogjes was het toch een blij weerzien. We hebben ons dan op het gemakje klaar gemaakt en gingen vervolgens naar een Ethiopisch restaurant, waar we na anderhalf uur pas ons eten kregen... Het was wel iets speciaals; we kregen een hele schotel voor 5 personen dat we met onze handen moesten leeg eten, echt gezellig, maar het was goed voor maar één keer ^^

Nadien zijn we nog naar een vrij modern/Westers cafeetje gegaan, waar ze brownies hadden; de eerste keer dat ik weer chocolade gegeten heb in 2 en een halve maand! :o Ik was bijna vergeten hoe het smaakte en zoooo lekker =D

Tegen middernacht zijn we dan op het gemakje naar Via Via gegaan; een soort openlucht nachtclub, waar ik één keer geweest ben voordien met Thomas. Daar hebben we met een hele bende nog enkele drankspelletjes gespeeld en beetje onnozel gedaan op de dansvloer... :p

Ik denk dat we tegen een uur of 4 in ons bedje lagen en er was er eentje goed zat zuh; met alle rare toestanden van dien.

12/04 – Dag 74

En vandaag is het mijn laatste werkdag op de kinderafdeling, dus het was weer tijd om afscheid te nemen en om een goeie indruk na te laten heb ik toch al mijn taken nog eerst mooi afgerond!

Na het werk ben ik naar het dorp gegaan om mijn ticket te gaan reserveren voor een rit met de land cruiser morgenvroeg (om 05uur!) richting Arusha.

Ik had beloofd aan enkele vrienden van mijn vorige stageplaats dat ik hen nog eens zou terugzien voor zij definitief naar huis vertrokken en ik had ook nog enkele zaken nodig die ik hier in het dorp niet kan kopen zoals tandpasta, scheerschuim en geld natuurlijk.

Ticket dus gekocht, nu nog mijn zak maken voor 2 dagen (inclusief 2 zeer lastige ritten). Net voor het avondmaal ben ik nog snel richting het OPD geweest, waar ik me ben gaan aanmelden om de komende twee weken te gaan werken.

11/04 – Dag 73

Op het werk heb ik vandaag nog eens de behandeling van enkele brandwondenpatiënten kunnen zien, ook foto's genomen om de evolutie per week te volgen. In de avond heb ik zoals gepland terug afgesproken met die 4 Noorse vrijwilligsters van gisteren, maar nu was de Amerikaan er niet bij... Ik heb er wel de pizza-avond in het guesthouse voor opgeofferd, dus het eten kon beter hetzelfde waard zijn ^^

En uiteindelijk was het dat totaal niet! We hebben ongeveer 2uur gewacht op ons eten en dan hadden ze nog het verkeerde gegeven. De meisjes wouden allemaal kip eten, dus moest ze eerst nog een kip slachten; wij mochten zelfs kiezen welke kip, dus daar voelde ik mij wel een beetje ongemakkelijk bij :s

Uiteindelijk toch nog goed gegeten en ik heb geen last meer gehad van mijn maag nadien, dus ik veronderstel dat het wel goed was ^^

10/04 – Dag 72

Weer een normaal werkdagje vandaag, alleen de avond ziet er iets anders uit dan gewoonlijk; om 17uur ben ik gaan voetballen met enkele Noorse vrijwilligers en de lokale jeugd...

De eerste keer dat ik weer een bal aanraak na meer dan 4 maanden ^^

Op zich ging het zo slecht nog niet alleen mijn fysiek is toch niet meer dat wat het geweest was :o Het was al bij al nog zeer leuk en voor herhaling vatbaar =D

En voor de avond ben ik uitgenodigd geweest voor een etentje door enkele vrijwilligsters; samen met nog een Amerikaan en 4 Noorse verpleegkundigen zijn we iets gaan eten in het dorpje; nog een ander plaatsje dan vorige keer; ik wist niet dat er hier nog zoveel verborgen plaatsjes waren ^^

Het was zo'n leuke avond dat we morgen hetzelfde gepland hebben =D

09/04 – Dag 71

Ook vandaag is het normaal een feestdag, maar heb toch besloten om te gaan werken. Veel is hier in de buurt niet te doen, dus kan ik mezelf maar beter nuttig maken op het werk dan te niksen thuis... Daarom werk ik hier ook gemiddeld langer. Het Nkoaranga ziekenhuis is veel kleiner en als vrijwilliger ben je daar meer gevonden aan het feit of er al dan niet werk is, maar hier kan je (bij wijze van spreken) blijven werken, dus hang ik meer af van de shift-uren (van 07u30 tot 16u); net als thuis eigenlijk...

Enerzijds werk ik hier liever omdat ik steeds iets te doen heb; ik voel me dan ook echt nuttig en op hetzelfde “niveau” als een vaste verpleegkundige. Dit in tegenstelling tot Nkoaranga ziekenhuis, waar ik meer de verpleegkundigen moest volgen (ongetwijfeld zou ik hier meer zelfstandig kunnen werken als ik langer zou blijven), maar het voordeel van zo'n klein ziekenhuis is dan weer dat er véél meer variatie is in het werk wat het ook altijd interessant maakt! Deze week zal ik nog een laatste week op de kinderafdeling werken van het ziekenhuis, maar vanaf volgende week maandag zal ik op “OPD” (= Out Patient Department) staan; daar vertel ik jullie volgende week ongetwijfeld meer over! ;)

08/04 – Dag 70

Op Paasdag heb ik toch iets actiever op de planning staan dan gisteren. In de loop van de ochtend heb ik samen met enkele vrienden van hier Mount Haydom beklommen; een klein heuveltje in de buurt dat een prachtig uitzicht geeft over heel de omgeving. Het laatste stuk richting de top, moesten we enkele rotsblokken opklimmen waarbij we niet zonder hulp van een ander zouden op of af geraken. Daar hebben we zeker voor een uur in de zon gelegen, maar toen zagen we in de verte een enorme regenbui afkomen; we zagen het letterlijk onze richting afkomen, dus als de bliksem terug naar beneden en naar ons verblijf gelopen. En perfect getimed, want we waren nog geen 5 minuten binnen of de hel brak los boven ons hoofd...

De rest van de dag hebben we dan maar gezellig binnen gezeten.

07/04 – Dag 69

Eindelijk weekend en na lange tijd, kan ik nog eens uitslapen! =D

Veel kan ik niet vertellen over vandaag, want heb misschien 3 films gekeken, een beetje gelezen en een beetje voor school gewerkt, maar verder totaal niets nuttig gedaan...

06/04 – Dag 68

Ook al is het hier vandaag een officiële feestdag, toch ben ik gaan werken, net als de meeste andere vrijwilligers. Gelukkig ook de nieuwe pediatrische arts op mijn dienst, want vandaag verkeerde een kindje in acuut levensgevaar; het kreeg de slijmpjes in haar luchtpijp niet opgehoest en dreigde te stikken. Het was een pure chaos op de intensive care unit, maar gelukkig heeft het kindje het overleefd. Op zo'n moment wordt ook pas echt duidelijk hoe belangrijk de taal is, want wij (verpleegkundigen) moesten assisteren/materialen verzamelen en als dat in gebrekkig Engels gebeurt (of als ik de Engelse termen voor bepaalde materialen gewoon niet ken...), kan dat zéér lastig zijn! :s

Deze avond ben ik ook nog met een 4-tal vrijwilligsters van hier uit gaan eten en zo heb ik hier in het dorp nog een zeer goed en gezellig restaurantje leren kennen (het gezelschap was niet natuurlijk ook zeker niet slecht ^^).

05/04 – Dag 67

Vandaag is het witte donderdag en dat werd pas echt duidelijk in de kerk.

Na een lange preek van de bisschop, stond iedereen plots recht (dat is nog steeds een dagelijkse routine), maar toen namen de mensen naast mij plots mijn handen vast en stak iedereen zijn armen in de lucht (terwijl we handen vast hielden). Dan begon de bisschop luidkeels dingen te roepen in het Swahili en begon iedereen dingen te mompelen (alsof ze luidop aan het bidden waren), sommigen begonnen zelfs te wenen! Een heftige ervaring als je geen idee hebt van wat er juist gebeurt...

Alle blanken gingen dan (nog half in shock ^^) naar het werk. Ook ik samen met een Duitse pediatrische arts, die sinds deze week op Lena Ward werkt. Deze namiddag heb ik ook mijn onderzoek eindelijk kunnen afronden; in totaal 84 mensen (jong en oud) met brandwonden die zich sinds vorig jaar (januari 2011) tot nu aangemeld hebben in dit ziekenhuis; een hele hoop gegevens dus verwerkt... ^^

04/04 – Dag 66

Vandaag hadden we op het werk een elektriciteit black out; van 10u tot 11u30 zonder elektriciteit over heel het ziekenhuis, gelukkig heeft het ziekenhuis wel een generator, maar die sprong pas op na 10min en onze dienst heeft maar één stopcontact waarop de generator aangesloten is (en we hadden geen verdeler ^^). Dit was een levensgevaarlijke situatie voor enkele kinderen op de afdeling; zeker op intensive care, waar gemiddeld 3a4 kindjes constante zuurstof toegediend krijgen. Ik moest kiezen wie van de kindjes zuurstof kreeg, dus heb ik het babytje genomen dat het het meest nodig heeft. De 2 andere kindjes hun saturatie (= zuurstof in het bloed) schommelde rond de 70%, dat is gevaarlijk laag. Om even te vergelijken: bij een gezond persoon zou dit ongeveer tussen de 95 en 100% moeten zijn. Mijn saturatie op de top van Kilimanjaro was ergens tussen de 80% en 85%. Voor een baby kan een saturatie onder de 75% zorgen voor een grote kans op permanente hersenschade. Het ergste dat ik hier al gezien heb was 58%... Om toch even te benadrukken hoe erg de situatie hier kan zijn; zonder dat we er iets aan kunnen doen!

03/04 – Dag 65

Vandaag was het iets drukker op de intensive care unit van de kinderafdeling. Gisterenavond moet er blijkbaar een brandwondenpatiëntje binnen gebracht zijn, maar zij is deze ochtend (net voor de misviering) overleden aan haar verwondingen. Ook gedurende de rest van de voormiddag zijn er 2 nieuwe patiënten binnen gebracht; bij één van de twee kennen ze de diagnose nog niet, maar het is zeer serieus, want ze blijft bloed ophoesten en we krijgen haar saturatie (= zuurstof in het bloed) niet op een goed niveau... afwachten dus!

Bij de lunch hadden ze voor de eerste keer échte pannenkoeken gemaakt. Ik durf wedden dat het er meer dan 100 waren (als dessert dan), dus heb ik eigenlijk meer dessert gegeten vandaag dan lunch ^^

Verder nog een kalm dagje vandaag.

02/04 – Dag 64

Een gewone werkdag vandaag; niets speciaals gebeurd... Ik sta dus nog steeds op de kinderafdeling, waarschijnlijk ook mijn laatste week hier.

En deze namiddag is hier een grote groep mensen aangekomen (Noren), maar zij zijn hier enkel op bezoek bij vrienden en reizen donderdag weer verder door. Nu dat er steeds meer vrijwilligers weg gaan en nieuwe bij komen, voel ik me steeds meer de “ancien” onder de vrijwilligers ook al ben ik hier nog maar anderhalve week ^^ Er woont hier een Noorse vrijwilligster reeds meer dan 50 jaar; vanaf de stichting van dit ziekenhuis; ze is zelf nu al 84 jaar; respect! =D

Na het werk, ben ik nog elke dag bezig met mijn eindwerk; ik heb nu al meer dan 50 dossiers van brandwondenpatiënten (van het laatste jaar) gevonden; zeer goed voor de statistieken ^^

01/04 – Dag 63

Slecht geslapen vannacht, maar leuke vooruitzichten vandaag, dus dat stoorde me niet... Rond 08uur opgestaan, gaan ontbijten en dan zijn we allemaal samen naar Peter's giftige slangen gaan kijken. Toen vertelde hij ons dat hij net vorige week in de buurt een python van 40kg en 4m lang had vrij gelaten; spijtig dat ik dat gemist had! :o

Peter is ook een vogelliefhebber en hier is het de ideale plaats voor vogelliefhebbers; in de omgeving alleen al kan je meer dan 360 verschillende vogelsoorten spotten en op een uur tijd (tijdens het ontbijt) had hij al meer dan 50 soorten gezien vanuit zijn living...

Verder hebben we nog een beetje rond gekeken op zijn boerderij en toen zijn we terug richting het ziekenhuis vertrokken. Peter moest daar ook nog zijn, dus hij gaf ons een lift halfweg en dan hebben we nog een 2tal uurtjes gewandeld. Onderweg zagen we nog het holletje van een baviaan spin (Peter had ons één getoond; een spin zo groot als mijn handpalm, je moet het maar eens googelen), dus probeerden we met een stokje het eruit te lokken, maar we konden enkel de poten zien en de mond zien. Toen we het stokje erin staken, voelden we de spin het zo vastgrijpen en vasthouden; akelig gevoel! :o Ik heb het een stukje kunnen filmen, maar spijtig genoeg hebben we het niet volledig gezien...

Nadien door gestapt naar het ziekenhuis en dat was nog een lange, warme tocht! Pas tegen 14uur waren we in het guesthouse, waar ik meteen begon te eten, want ik stierf van de honger! In de namiddag enkel nog een douche genomen en gerust tot het avondmaal...

Nadien was er dan nog het afscheidsfeestje van mijn collega op de kinderafdeling; zij vertrekt morgenvroeg om 05uur, dus duurde het niet te laat. Maar goed ook, want ik was ook verschrikkelijk moe; mijn fysiek is er hier niet teveel op verbeterd ^^ 

31/03 – Dag 62

Zoals gepland, vandaag vroeg opgestaan, want we gaan voor een weekendje weg richting een slangen boerderij. Ik moest mijn rugzak nog maken en nog iets gaan kopen als lunch voor onderweg. Om 11uur had ik afgesproken met nog 5 andere vrijwilligers (3 jongens en 3 meisjes in totaal) om te vertrekken. Eerst zou een local ons nog de weg uitleggen (gepland: 20km in ongeveer 3 a 4 uur), dus fingers crossed dat dat goed zou aflopen. Dus waren we uiteindelijk vertrokken rond 11u30; lekker warm natuurlijk! ^^

En na 45min in die hitte gewandeld te hebben, begonnen we ons serieus af te vragen of we de eerste afslag niet gemist hadden... Net op dat moment kwam Peter (de man van wie de slangen boerderij is en met wie we alles hadden afgesproken) in zijn pick up af gereden. Hij wist ons te vertellen dat we eigenlijk de lange weg aan het bewandelen waren i.p.v. de korte, dus nam hij ons mee voor een eindje tot een plaats waar we niet meer konden missen tot aan zijn boerderij. Ongeveer een half uurtje gereden (ongeveer 20km schat ik) en dan zei hij; ik kan jullie tot bij mij thuis brengen of jullie kunnen vanaf hier wandelen tot bij mij thuis... Wij, zeer enthousiast en stoer, wouden natuurlijk wandelen, zodat we meer van de natuur zouden genieten (btw: dit is echt het pure Afrika, waar ook alle wilde beesten zitten... ^^). Na dik 2 uur wandelen, kwamen we eindelijk aan bij zijn boerderij rond een uur of vier; allemaal uitgeput, dus een colaatje was meer dan welkom! =D

Peter is afkomstig van Engeland en heeft biologie gestudeerd, nu woont hij al 12 jaar in Tanzania en vangt hier slangen die te kort in de omgeving van mensen komen, nadien houdt hij ze voor enige periode en laat ze dan weer vrij rond zijn huis (hij woont zeer ver van enige bewoning; zijn kortste buur is een klein hutje op een kilometer van hem). We waren dus zeer benieuwd naar de slangen die hij had en blijkbaar houdt hij ze gewoon in zijn eigen huis (of toch de minst giftige...), dus konden we vandaag deze al bekijken. Een rotspython en enkele kleinere (al dan niet giftige) slangen. We konden ze ook meteen vasthouden en dat viel eigenlijk beter mee dan verwacht alleen wanneer hun kop te kort bij mijn hoofd kwam, voelde ik mij niet meer zo op mijn gemak... Peter liet ons dan nog de tenten zien, waarin wij zouden overnachten. Daar konden we ons ook een beetje opfrissen voor het avondmaal, wat zeer lekker was! Nadien zaten we nog allemaal gezellig samen tot 23u30 rond het kampvuur, wetende dat er slangen, spinnen (ter grootte van mijn hand), schorpioenen en hyena's rond ons konden zitten... En dan ons tentje om te gaan slapen (of toch proberen).

30/03 – Dag 61

Ik was nog maar amper wakker toen ik mijn kamer verliet en wou gaan ontbijten, toen ik een enorme kever op zijn kop op de grond zag liggen (nog in leven)... Het was ongeveer zo groot als middenvinger, dus heb ik er maar snel een fotoke van genomen.

Na het nemen van de parameters op het werk, kon ik eindelijk eens de behandeling van de brandwondenpatiëntjes volgen; niet echt een aangename ervaring. Zonder enige deftige verdoving werden de wonden verzorgd, op een manier waar ik mijn twijfels bij had, maar goed; wie ben ik om daar commentaar op te geven... :s

Net na de lunch, gaf mijn collega nog een afscheidsdrink na 6 maanden hier gewerkt te hebben, dus het werd een beetje emotioneel onder de verpleegkundigen ^^

In de namiddag riep één van de verpleegkundigen mij bij haar en vroeg me of ik een mirakel wou zien; “natuurlijk!” zei ik. Toen nam ze me snel mee naar het operatiekwartier en daar toonden de verpleegkundigen mij een hoopje metaal op een steriel doekje. Ik was eerst een beetje verward, maar toen zeiden ze me dat ze dat net uit de maag van een 30jarige vrouw gehaald hadden; en ik kan nu wel getuigen dat het inderdaad een mirakel is dat die vrouw nog gezond en wel is... :o Bouten, vorken, lepels, glas, oorringen, zelfs scheermesjes, ... hebben ze eruit gehaald; volgens mij had zij pas echt grote honger! :o

Dat was het verhaal van de dag; ook 's avonds nog toen we een afscheidsfeestje hadden van enkele andere/oudere vrijwilligers. Dat was best wel gezellig; ongeveer 3uur lang liedjes gezongen, zowel Afrikaanse liedjes als pop-liedjes als Noorse liedjes. Het werd dus al snel laat en morgenvroeg moeten we er vroeg uit, dus het zal pikken!

29/03 – Dag 60

Na de mis vandaag, gaf één van de vrijwilligers (een arts) een presentatie (ook in de kerk), maar het was niet zo simpel om te volgen; eerst en vooral was het al in gebrekkig Engels, wat het extra moeilijk maakte voor de lokale bevolking hier (want hun Engels is al zeer gebrekkig) en dan ging het ook nog eens over een zeer moeilijk inhoud; een half uur lang heeft hij zitten vertellen over welke de slechtste bacteriën zijn voor diarree en welke de beste medicamenten (mét Latijnse benaming ^^) zijn voor de behandeling. De zaal was al half leeg na 10 minuten...

Mijn werkdag was vandaag vrij goed, ook het kindje met het grote hoofd stelt het goed; geen koorts meer. De dokters zeggen wel dat het hoofd nog amper zal inkrimpen voor de rest van zijn leven en dat de kans op permanente hersenschade vrij groot is. In de namiddag heb ik eens heel mijn kamer opgefrist; dat was nodig, want had de indruk dat dat niet echt grondig gebeurd was voor ik er introk. Vanavond ook pizza gegeten, het was niet de beste, maar ik genoot er toch evenveel van als een pizza bij de Italiaan! =D

28/03 – Dag 59

Vandaag ben ik opgestaan met een beetje buikpijn en op één uur tijd 4 keer naar het wc gemoeten; klinkt niet zo positief... :s Ontbijten heb ik niet gedaan, want dat zou toch verkeerd aflopen, dus met een dubbel gevoel naar het ziekenhuis gegaan. Verbazingwekkend genoeg verdween dat ambetant gevoel tijdens de misviering ^^ Nadien begonnen met mijn ochtendronde; deze keer alleen, want mijn collega had zich overslapen...

Op zich kende ik de manier van werken al, dus was dat niet meteen een probleem. Tegen 10uur begon ik dan met de inhalatie-voorbereiding, ik had mijn lijstje gemaakt en ging dus het eerste babytje halen en toen gebeurde het onvermijdelijke: meteen van de eerste keer werd ik gedoopt en ik kreeg de volle laag! Met natte kleren mocht ik door heel het ziekenhuis lopen, want mijn verblijf ligt aan de andere kant, tja; dat hoort er bij zeker?! Thuis dan een douche genomen en propere kleren aangetrokken, mijn ander uniform zat in de was, dus had niet meteen een reserve bij, maar ik was hoe dan ook van plan om na de lunch verder onderzoek te doen (en dat kan ik in gewone kleren ook doen), dus ben ik dat meteen van 11uur gaan doen...

Ik begin ook de gebreken van het huis te kennen; zo is bijvoorbeeld de badkamer niet echt praktisch gebouwd: als ik een douche neem, stroomt het water in plaats van alleen richting het putje ook richting de deur, dus heb ik me vandaag ook een aftrekker aangeschaft voor anderhalve euro.

De internetverbinding vandaag was ook gene vette, maar toch nog een beetje kunnen skypen met de familie. De rest van de dag had ik geen last meer van mijn maag, dus denk dat ik gisteren iets verkeerds gegeten heb ofzo...

27/03 – Dag 58

Net als gisteren opgestaan net voor 07u om meteen te gaan ontbijten en nadien naar de briefing te gaan... En na de mis begonnen we aan onze normale ochtendtaken. Toen merkte ik een nieuw patiëntje op en niet zomaar één; het 5 maanden oude babytje had een hoofd zeker 2x zo groot als een volwassen persoon. Het is een uiterst zeldzame pathologie, waarbij er een te grote hoeveelheid vocht zich in het hoofd (onder de schedel) verzamelt. Ik heb er een foto van kunnen nemen (mits de toestemming van de moeder natuurlijk), maar deze zal ik niet online posten uit respect voor het kindje en de familie. Toen we de parameters bij haar namen, zagen we ook dat ze 40°C koorts had... Verder lijkt het kindje gezond, maar het ziet ongetwijfeld hard af; ik zal het komende alleszins goed opvolgen!

Op de dienst hebben we verder allerlei soorten pathologieën; malaria, pneumonie, fracturen, brandwondenpatiënten, malnutritie, meningitis, bijtwonden, ... In totaal 59 patiënten vandaag (ongeveer evenveel als het totaal aantal patiënten in mijn vorig ziekenhuis) en tijdens de briefing heb ik ook eens het personeel (verpleegkundigen, assistent-verpleegkundigen en student-verpleegkundigen) geteld en ik kwam uit op 26 mensen, alleen voor deze dienst! Na de lunch vroeg ik aan de hoofdverpleegkundige waar de dossiers van de patiënten uit het verleden werden bijgehouden, zodat ik een beetje opzoekingswerk kon verrichten naar brandwondenpatiënten van het laatste jaar. Zij toonde mij een heel nieuw gebouw (“Medical Records”), waar alle dossiers werden bijgehouden sinds het begin van de stichting van dit ziekenhuis en zoals ik kon verwachten was de allereerste patiënt die hier in het ziekenhuis kwam een man die net aangevallen was door een luipaard (een anekdote die de “bibliothecaresse” van het gebouw mij vertelde). Een relatief groot gebouw (2 verdiepen); vol, maar dan ook echt vol met dossiers en daarin moest ik mijn ding dan vinden... Ze legde me kort uit hoe ik het best kon zoeken; eerst zoek ik een groot verzamelboek van alle namen per dienst per jaar naar de personen met “burn wound” als diagnose, met de naam die ik daar vond, moest ik in een kast (met alle namen in verzameld per jaar) zoeken naar het dossiernummer. Eens ik dit nummer gevonden had, kon ik het dossier opzoeken in het grote archief. Na meer dan 3uur zoeken (moest het nog gewoon worden) had enkel alleen de maand januari (2011) afgerond en heb ik er al 6 gevonden... Dat belooft, in de positieve zin, voor de rest van het jaar, al zal het nog enorm veel werk en tijd vragen :s

Tegen 17uur was ik thuis, even gerelaxt en dan gaan eten, nadien werd ik uitgenodigd bij 4 Noorse vrijwilligsters thuis om iets te drinken en dat was nog een gezellige avondje.

26/03 – Dag 57

En vandaag mijn eerste werkdag in Haydom Hospital en in tegenstelling tot mijn vorige ziekenhuis beginnen ze hier eerst met de briefing (om 07:30uur) en nadien om 08uur pas de misviering. De rapportering gebeurt hier eerst in het Swahili, dus stond ik daar al mooi... Nadien werd kort even aangehaald wie welke taak moest uitvoeren en ik als blanke mocht eerst een beetje mee observeren voor ik al een vaste taak kreeg. Maar voordat we begonnen met het werk; eerst nog de misviering in een toch wel iets grotere kerk dan wat ik voordien gewoon was (zal proberen eens een foto online te posten ^^) en daar werd mij gevraagd of ik me kon voorstellen, dus ik helemaal van achter in de zaal naar voren om daar in de micro te gaan vertellen wie ik was, vanwaar ik kom en wat ik kom doen voor een zaal van meer dan 100man, niet echt mijn ding dus... :s

Gelukkig duurt hier de mis maar een half uurtje (max) en toen we allemaal buiten gingen ontmoette ik de man waarmee ik al die tijd voor mijn komst contact mee had via mail; ik had hem me helemaal anders voorgesteld moet ik zeggen. Vervolgens volgde ik Ranwai (de vrijwilligster met wie ik zal samenwerken op “Lena Ward” of “kinderafdeling”) naar de dienst. Daar leerde ik snel kennismaken met de collega's en het plan voor vandaag; ik sta samen met haar op de intensive care unit van de kinderafdeling, daar is namelijk het meeste werk... We begonnen met het nemen van alle parameters (saturatie, temp, pols, bloeddruk en gewicht) van ongeveer 6 kinderen (voornamelijk onder de leeftijd van 1 jaar). Nadien namen we enkele dossiers door (ter informatie) en dan begonnen we met de lijst te maken voor de kinderen die inhalatie (10min zuurstof met natrium chloride en eventueel adrenaline) nodig hadden. Ongeveer 5 kinderen van over heel de afdeling moesten we helpen zuurstof geven. We gaan daarbij als volgt te werk: eerst vragen we aan de ouders (meestal enkel de moeder) of we hun baby mogen meenemen, dan houden we ze op onze schoot en zetten het maskertje op en zetten de zuurstof aan voor 10min... Niets moeilijk aan, maar het vraagt veel tijd.

Eens we deze taak afgerond hadden, konden we al gaan lunchen...

In de namiddag kregen we exact dezelfde taken als in de voormiddag; parameters nemen en zuurstof geven. Dus ik was pas rond een uur of 4 thuis, daar werd ik meteen uitgenodigd voor een soort afscheidsfeestje van twee van de vrijwilligers uit het guesthouse. Dat feestje was eigenlijk nog verrassend gezellig, een beetje te weinig plaats, maar ok... Ik heb zo nog vele andere mensen leren kennen en dat is wel nodig anders kan het hier nogal eenzaam worden :s

Tegen 23uur toch gaan slapen, want was écht moe na zo'n dagje werken...

25/03 – Dag 56

Vandaag eens lekker lang uitgeslapen (kon ik wel gebruiken ^^) en in de namiddag ben ik het dorp eens gaan verkennen; een grote baan (aardeweg) in het midden en daarnaast allerlei kleine winkeltjes en met kleine winkeltjes bedoel ik huisjes zo groot als mijn wc (gemaakt van houten stokken en aarde ertussen), waar ze hooguit een beetje fruit, groenten en water verkopen. In het beste geval verkopen sommige shops ook kledij en frisdrank... Na een half uurtje was ik al heel het dorp (met toch wel 30.000 inwoners) rond gestapt en keerde ik terug naar mijn kamer. Daar heb ik alles nog een beetje op orde gezet en nadien het internet nog eens uitgetest, wat nog steeds zeer vlot werkte alleen voor skype; dat ging iets minder vlot, maar doenbaar...

Ik ben me dan ook nog gaan aanmelden in het ziekenhuis en toen heb ik besloten om de eerste week te beginnen met werken op de kinderafdeling. Daar kende ik ook meteen een andere vrijwilligster die me dan een beetje zou rondleiden en de manier van werken duidelijk maken.

Dan was het al snel tijd voor het avondmaal, wat me hier tot nog toe altijd wel goed bevallen is... Nog een filmpje gekeken nadien en niet te laat gaan slapen.

24/03 – Dag 55

Vroeg moeten opstaan vandaag (05uur), want de taxi zou me oppikken rond 06uur en zoals altijd was hij mooi op tijd, dus waren we ook ruim op tijd aan het busstation in Arusha (centrum). Daar zag ik de land cruiser al staan, klaar om mij naar Haydom te brengen. Hij was nog volledig leeg en niemand anders stond er te wachten, dus had er wel vertrouwen in...

Ik had nog een half uurtje tijd voor vertrek en het werd steeds drukker in de stad, dus moest ik mijn valiezen extra in het oog gaan houden. Ook de mensen aan de jeep begonnen zich mooi te verzamelen; ik vroeg me af hoeveel mensen er zouden meerijden, want er was plaats voor 12 man in de jeep (en dat zou in België al krap zijn ^^). Ik was de enigste blanke in de buurt, dus ik veronderstelde dat ik ook de enige zou zijn gedurende de hele rit... Toen begon de man die de tickets voor het transport verkocht de mensen gericht in de jeep te plaatsen (ieder had blijkbaar zijn plaats van op voorhand). De achterste drie rijen waren al goed gevuld en de zetel achter de chauffeur zat ook al vol (goed vol; 4 mensen!), dus dacht ik dat ik comfortabel naast de chauffeur mocht zitten, maar niets was minder waar! Hij zei dat ik nog naast die 4 mensen moest gaan zitten; met 5 op één rij!!

Ik zei letterlijk: “Are you kidding me; that's impossible!” waarop hij antwoordde: “Just try, it must work!” Dus dan probeerde ik dat maar (met veel tegenzin natuurlijk) en dan zei ik nog: “This, for 4 hours?!”

Tja, veel kon ik er niet aan doen, dus dan vertrokken we maar voor een heel lange rit...

Na een half uur begon mijn poep al zeer te doen, want die zetels waren niet bepaald zacht en ik kon echt totaal niet bewegen; mijn voeten zaten over elkaar gekneld, mijn knie duwde de zetel voor mij 10cm naar voren, mijn rechterarm hing half boven de man naast mij, het hendeltje van het raam (links van mij) porde in mijn zij en ik had een rugzak van meer dan 10kilo op mijn zitten. Ouh; dat was al de hel, maar na 2uur rijden gingen we pas van de asfaltweg; toen begon de hel pas echt! :o

Over heel de weg heb ik mijn hoofd 3 keer (pijnlijk) gestoten tegen een ijzeren baar in het dak van de jeep. Mijn knie begon ook al zeer te krijgen en ik voelde mijn rechterbeen al helemaal tintelen... pffff! En dan eindelijk pas na 6 uur (en 2 korte pauzes om de 2 uur) kwamen aan in Haydom!

De chauffeur was nog zo vriendelijk om me af te zetten voor de poort van het ziekenhuisdomein...

Eens daar aangekomen, ging meteen op zoek naar het guesthouse van het ziekenhuis waar ik komende 5 weken zou logeren. En daar werd ik meteen vriendelijk onthaald door de manager, die me meteen na mijn registratie naar mijn kamer bracht en wat een aangename verrassing! Een (relatief) mooi kamer, met goed bed, klein bureautje, kleerkast, douche, wc en lavabo. Ook de deur was stevig met een goed slot en de ramen zijn voorzien van stevige tralies ervoor; dat moest niet meer zijn voor mij!

Maar de grootste verrassing moest nog komen; de internetverbinding is hier zeer goed (de guesthouse had zijn eigen rooter); zelfs op mijn kamer...

Wie had dat verwacht van zo'n afgelegen plaats als Haydom (op 6 uur rijden van de kortst bijzijnde stad ^^).

Ik was nog net op tijd om een maaltijd te hebben in de kantine van het guesthouse (rond 14uur), dus daar leerde ik meteen verschillende andere vrijwilligers kennen; allemaal Noorse vrijwilligers (logisch, want het ziekenhuis is 50jaar geleden gesticht door Noren =D).

Zij nodigden me ook meteen uit voor één of ander cultureel evenement in de buurt en dat leek me wel leuk om eens te volgen (aangezien ik misschien maar één kans had), dus van de kantine meteen naar het lokaal cultureel centrum en net op tijd daar, want we kregen weer een typisch tropische regenbui over ons. Over het algemeen was het wel leuk om te zien alleen duurde het van 15uur tot 18uur en ik moest op een betonnen vloer zitten, alsof mijn poep nog eens een laatste keer “getest” moest worden! :o En raar maar waar, maar ik kreeg het zelfs een beetje koud op het einde... Het avondmaal kwam dus als geroepen! Nadien heb ik de rest van de avond nog een beetje zitten uitpakken op de kamer en ben ik vroeg gaan slapen... 

23/03 – Dag 54

Niet zo goed geslapen vannacht, want ik werd lichtjes wakker gehouden door de Engelsen die zo laat/luid thuis kwamen... En ja vandaag is mijn laatste dag in Nkoaranga Hospital, dus is het afscheid nemen van iedereen.

Daar had ik precies wel al mijn tijd voor nodig, want was pas tegen de middag rond... Ook nog een paar leuke foto's genomen met de collega's natuurlijk ^^

In de namiddag ben ik nog naar de stad gegaan, want had nog enkele praktische zaken nodig en daar heb ik me laten ompraten om een cd te kopen met typische Tanzaniaanse muziek op; nog gezellig! =D

Nadien ben ik nog naar het internetcafeetje gegaan, want vandaag (vrijdag) is het hier “lasagne-dag”! Daar nog eens mijn buikje vol gegeten en dan (niet te laat) terug naar huis gekeerd om mijn valiezen te maken...

Iets langer mee bezig geweest dan voorspeld, pas rond 21uur was alles gepakt en gezakt. Dan kon ik nog even op mijn gemakje ontspannen door filmpje te kijken (want was lichtjes gestrest voor de rit van morgen). Na het afscheid van mijn huisgenoten ben ik dan gaan slapen...

22/03 - Dag 53

En om 08uur zat ik, zoals gewoonlijk, weer in de mis, maar vandaag duurde deze niet te lang. De rest van de ochtend was ik van plan om enkele evaluaties in te laten vullen en verdere administratie in orde te brengen...

In de namiddag ben ik meteen begonnen met de was, want deze moest tijdig droog zijn voor morgenavond (weer enkele uurtjes bezig) en in de late namiddag nog even naar het internetcafeetje gegaan en lekker gegeten, want het eten in het basiskamp van de FMS was nu niet zo denderend :s

Toen ik terug thuis was, vroegen de Engelsen of ik niet mee uit wou gaan met hen, maar daar had ik precies niet teveel zin in ^^ Zij daarentegen duidelijk wel, want ze hadden al 2 grote flessen Konyagi op voor ze vertrokken!

Flying Medical Service

Dag 1

Zoals gepland; vandaag opgestaan rond 05uur, net iets te vroeg voor mij, maar met zo'n vooruitzichten was dat geen probleem! Mijn laatste spullen ingepakt en om 06uur (mooi op tijd ^^) pikte de taxi mij op en reden voor ongeveer 40min richting Arusha Airport. Daar ontmoette ik Vera; een Deense studente arts en nadien ook de 2 piloten Bryan en Patt; 2 ervaren Amerikaanse piloten. Na een korte kennismaking met hen, het vliegtuig, en het plan voor vandaag, vertrokken we rond 08:30uur. We waren amper opgestegen of ik vond het zalig; gewoon in zo'n klein vliegtuigje zitten en boven zo'n prachtig landschap (“The wild nature of Africa!”) vliegen, echt fenomenaal! Onze eerste stop was Emboret (na een vlucht van ongeveer een half uurtje), een klein dorpje waar we zouden overnachten en waar we dus ook meteen onze spullen konden achterlaten. De landing was meteen ook vrij ruw; eerst vloog hij eens rond de landingsbaan om beesten te verjagen en om te “verkennen” (voor putten of heuveltjes). Nadien probeerde hij te landen, maar het vliegtuigje stuiterde enkele keren terug de lucht in; scary feeling, but I loved it! =D

En 20min na de eerste landing zaten we weer in de lucht op weg naar ons eerste “dorpje” (eerder een grasweg met een hutje naast). Daar verzamelden enkele zwangere Massai-vrouwen, Massai-kinderen en Massai krijgers. Ik en Vera hadden de taak om alle zwangere vrouwen te onderzoeken (gewicht, bloeddruk, ligging baby, hartslag baby, medicatie bepalen, ...). Na het een 2-3tal keer gezien te hebben, kon ik het al helemaal alleen, ondertussen namen de piloten de vaccinaties van de kinderen voor hun rekening en de Massai-krijgers waren het vliegtuigje ondertussen aan het inspecteren. Het grootste probleem was de taal; ze spraken zelfs met moeite Swahili, dus het was vooral met gebaren werken... ^^

Daar waren we misschien maximum voor een uur, nadien vlogen we door naar het 2e dorp van de dag. Daar hadden we samen 27 zwangere vrouwen te onderzoeken en halfweg hadden we lunch onder de vleugel van het vliegtuig; dat had best wel gezellig geweest als niet het halve dorp op ons zat te kijken. Na de onderzoeken, hebben we nog een beetje meegeholpen met de piloten bij het vaccineren van baby's en tegen zonsondergang vlogen we terug naar het basiskamp (Emberet) waar we ons avondmaal hadden om 20uur; rijst in bruine bonen saus! Nadien konden we buiten nog een prachtige sterrenhemel bewonderen; Patt (de oudere versie van iemand die ik ken thuis ^^) kon zoveel vertellen over de hemel, hij liet me bijvoorbeeld Venus, Jupiter, Mars, onze melkweg, Southern Cross en de kleine beer zien. Omdat we allemaal zo moe waren, zijn we ook vrij vroeg gaan slapen.

Dag 2

We mogen zeker niet klagen over onze kamer; 2 bedden (mét muskietennetten, relatief goed geïsoleerd, met slot, douche en wc). We hebben dus goed geslapen en rond 07u15 opgestaan, douche genomen en klaar gemaakt voor het ontbijt. Maar net toen ik op het wc zat, hoorde ik een gil vanuit de kamer... Een relatief grote spin zat op de muur; een soort die ik nog nooit gezien had. Op sterk verzoek van Vera heb ik het moeten doden; snel en pijnloos! En dat allemaal op een nuchtere maag...Tijdens het ontbijt vroeg Patt (hij is de oudste piloot en werkt ondertussen al 37 jaar met de FMS) of we de leeuwen en hyena's vannacht gehoord hadden; dat wetende , gaf het me meteen een heel ander beeld over de omgeving moet ik zeggen =D

Tegen 09uur zijn we dan uiteindelijk vertrokken en een half uurtje later kwamen aan in het eerste dorpje van vandaag. Het hutje hier was niet opgevuld met aarde/klei, dus het was doorzichtig, wat het werk veel hectischer maakte en de taal was hierbij nog een extra moeilijke factor, want mijn Massai (-taal) stond nog niet echt op punt... :s

Eens mijn werk met de zwangere vrouwen gedaan was, ben ik nog een paar baby's gaan wegen en nadien de landingsbaan “doornvrij” gaan maken. Dan was het ver middag en tijd om naar het volgende dorp te vliegen. Het was een korte vlucht, dus heb ik van het opstijgen tot het landen alles gefilmd (tof om later nog eens terug te zien, dacht ik ^^).

In het vierde dorpje hadden wij een beetje minder werk (maar 25 vrouwen), dus daar hebben we nog geholpen met het vaccineren van de baby's en het wegen van de baby's. En voordat we daar vertrokken heb ik nog een praatje gemaakt met een massai-krijger die 2 woorden Engels kon. Al bij al relatief nog vroeg terug in het basiskamp en dat kwam goed uit want ik moest zeer dringend... Toen ik en Vera rustig buiten onze thee aan het drinken waren, kwam Bryan aangelopen (hij was, samen met Patt, het vliegtuig nog aan het na-controleren) en vroeg aan ons wie het eerst zou afstuderen. Eerst en vooral keek ik hem eens verwonderd aan en nadien antwoordde ik hem dat we beiden zouden afstuderen in Juni en dat kwam niet goed uit voor ons, want toen zij hij dat wij zelf moesten beslissen wie mee met Bryan en Patt een “Emergency-flight” wou doen. Dit hield in dat één van ons mee moest om een patiënt te vervoeren van Arusha naar Dar Es Salaam (met de bus 9uur rijden) voor dringend betere medische hulp te krijgen. De persoon die mee moest dan de patiënt monitoren, want er was plaats voor enkel de 2 piloten, de patiënt en één medisch opgeleide. Ik zag dat Vera héél graag mee wou (al wou ik het zelf ook natuurlijk super graag) en omdat zij ook beter opgeleid is (op medisch vlak), heb ik het haar gegund om mee te gaan. Dat betekende dat ik alleen zou achterblijven tot de volgende ochtend... Ik heb hen dus nog uitgezwaaid en dan maar naar mijn kamer gegaan, gegeten en gaan slapen.

Dag 3

Niet te laat opgestaan, want ik wist niet meteen wanneer ze zouden terug zien en ik moest klaar staan om meteen het vliegtuig helpen uit en in te laden met de nodige materialen voor vandaag. En rond een uur of 7 kon ik ze al horen aankomen, snel dus mijn spullen gepakt voor vandaag en tegen een uur of 8 waren we allen weer in de lucht...

(Enkele zaken die ik van hen gehoord had: hun vlucht heen duurde 3uur en hun vlucht terug amper 2 uur, ze sliepen in een kleine hostel in Dar Es Salaam voor amper 4 uurtjes en de patiënt is veilig en wel in het ziekenhuis geraakt ^^.)

Tijdens de noodvlucht droeg Vera ook een koptelefoon (met micro) net als de piloten om te kunnen communiceren met hen in geval de patiënt het bijvoorbeeld minder goed zou stellen. Deze mocht ik dan vandaag dragen en dat was best wel leuk omdat ik op die manier alles kon horen wat ze zeiden (best wel grappig met momenten ^^) en mee kon zoeken naar de landingsbanen; deze waren zeer moeilijk te herkennen omdat ze meestal leken op een gewone weg of een gewoon grasveld. In het eerste dorpje van vandaag was er veel werk, maar dat ging een stuk sneller omdat we veel meer plaats hadden om de onderzoeken te doen... In het tweede dorpje daarentegen hadden we veel minder plaats voor dezelfde hoeveelheid werk, dus dat vroeg veel meer tijd. In tegenstelling tot alle andere clinics (= medisch bezoek aan een dorp) waren wij diegenen die nu het laatste bleven werken... Rond 16uur waren we daar uiteindelijk klaar en vertrokken we richting het basiskamp om onze spullen op te halen en door te trekken naar Arusha Airport. Daar landden we rond 17u30 en dat betekende meteen ook het einde van mijn 3-daagse Flying Clinics...

Het was echt een fantastische ervaring en ik zou er nog zoveel meer over kunnen vertellen, maar dat vertel ik jullie later dan nog wel!

Tegen 20uur was ik pas thuis en toen merkte ik dat de deur op slot was en ja ik had mijn sleutel aan de meisjes gegeven, dus stond ik daar mooi... Toen ben ik naar het weeshuis gegaan (ik wist dat ze daar werkten) en daar vond ik ze dan, maar eens je daar binnen gaat, moet je eerst alle kinderen eens oppakken voor je daar deftig terug buiten geraakt, dus na een half uurtje eindelijk buiten geraakt met de sleutel. Toen ik dan eindelijk in mijn huis geraakte, zag ik dat het binnen één grote rommel was; in de keuken stond zelfs nog eten van verleden weekend (wat ik gegeten had), natuurlijk helemaal beschimmeld... En ik denk dat er ongeveer de grootste berg afwas klaar stond die ik ooit in het huis gezien heb; echt degoutant. Weer een zware teleurstelling in mijn huisgenoten. Achja, de rest van de avond zat ik op mijn kamer, want ik vertik het om ook maar iets op te ruimen voor mijn laatste 2 dagen hier in het huis...

18/03 – Dag 49

Zoals elke zondagochtend gingen de klokken al luiden om 05u30, dat was dus vandaag zeer pijnlijk. Dan toch nog terug in slaap gevallen tot een uur of 8, want dan werden we al gewekt door de meisjes, zij wouden nog één en ander in Arusha regelen vandaag (in de voormiddag), dus moest ik wel opstaan natuurlijk... En nu ik toch wakker was, heb ik nog heel de voormiddag opgeruimd en mijn zak gemaakt voor de komende 3-daagse met de Flying Medical Service. Mijn namiddag had ik dus nog vrij en die heb ik dan maar opgevuld door een laatste keer naar het zwembad te gaan; niets speciaal gedaan vandaag dus, maar toen ik thuis kwam, vertelden mijn huisgenoten mij dat ze hun sleutel van de voordeur verloren waren en vroegen ze of ze de mijne konden lenen voor komende 3 dagen... Zo goed als ik ben (^^), heb ik die dan maar gegeven (in de hoop dat ze hem zeker niet zouden verliezen komende dagen). Vandaag ook niet te laat gaan slapen, want ik moet er morgen uit om 05uur :(

17/03 – Dag 48

Mijn nachtshift is zeer kalm verlopen (als het hier weekend is, verloopt alles hier zeer traag; nog trager als anders!) en eens deze voorbij was, heb ik nog enkele uurtjes geslapen en dan ben ik naar het stad gegaan, want vandaag wou ik het ticket voor mijn transport richting Haydom van volgend weekend boeken. Ik ben dus samen met één van de vrijwilligers hier naar de stad gegaan om de plaats te vinden aan het grote busstation van Arusha waar ik dat ticket kan halen. Ik was er amper 10 seconden of er kwamen al enkele kindjes vragen of ik hun puppy's niet wou kopen; “Very cheap, very good quality, ...!” Iets in mij wou wel, gewoon om die hondjes een beter leven te geven, maar zelf zit ik daarvoor ook niet in de beste situatie. Daarnaast werd ik ook constant aangesproken of ik niet naar daar of daar wou rijden; zoveel mensen die me gewoon vroegen om met hun mee te rijden (van buschauffeurs tot taxi-chauffeurs tot fietsbestuurders ...) of gewoon vroegen naar waar ik wou rijden; dan zei ik gewoon op een gegeven moment: “You can drive me to Alaska?” Yes sir, I can drive you to Alaska, but it will take long time...” Met andere woorden; ik kan overal geraken waar ik maar wil ^^

Na onze lunch, moest ik nog enkele praktische dingen kopen en dan terug naar huis, want vanavond hou ik een “houseparty”. Ik had gehoopt nog alleen te zijn, want ik had het al anderhalve week op voorhand gepland...

Het zou dus wel eens een druk avondje kunnen worden! =D

Toen ik thuis kwam, hing er een boodschap op de deur van mijn huisgenoten; “Hi Sven, we are so sorry that you're toilet is still broken! We'll ask to fix it tomorrow...” Naar mijn mening dus veel te laat, want ik zou bezoek krijgen vanavond en de wc zou wel eens zeer noodzakelijk kunnen worden. Ik heb dus 2 paar plastieke handschoenen aangetrokken en gedaan wat moest gedaan worden; verder wil ik (en ongetwijfeld jullie ook niet) daar niet op in diepen. Alles mooi hersteld, opgekuist, 2 douches genomen en klaar om het volk te ontvangen! ^^

Eens ze aangekomen waren, zijn we meteen nog bier en Konyagi (zoek maar eens op :p) gaan kopen in een klein shopje naast de deur... Nadien hebben we lekker gekookt en dan kon de avond pas echt beginnen!

Bijna heel de avond drankspelletjes gespeeld met 3 andere vrijwilligers (1 Amerikaanse, 1 Deense en 1 Hollander) en dan mijn 3 nieuwe huisgenoten erbij... We hebben heel wat afgelachen totdat we praktisch allemaal in slaap vielen en tegen 03uur zijn we in ons bed gekropen.

16/03 – Dag 47

Vandaag zou ik weer gaan werken, dus ben ik om 08u al naar de mis gegaan en daar merkte ik op dat er een beamer geïnstalleerd was (zeer verrassend hier ^^). Na 10 min zingen, waren er 2 vrijwilligers (die hier al 13 jaar werken) die een presentatie wouden geven over “Health care in Tanzania”. Tot 09u15 heb ik daarnaar moeten luisteren (in het Swahili), dus was het al snel beu... Achja, eens dat voorbij was, heb ik de rest van de voormiddag een beetje de administratie in orde gebracht en in de namiddag ben ik nog naar het internetbarretje geweest om het thuisfront op de hoogte te brengen dat alles in orde is...

Ook heb ik het nieuws vernomen over het busongeval (het eerste “nieuws” dat ik hoor in anderhalve maand); zeer tragisch! Bij deze wil ik ook mijn medeleven betuigen aan de vele families en vrienden van de slachtoffers.

Nadien heb ik zelf nog een beetje gerust, want ik heb ook de nachtshift vanaf 18uur. Na mijn avondmaal rond 19u30, wou ik mijn geld terug wegleggen in het huis en zag ik daar licht branden! Dat vond ik al zeer verdacht en met de eerste en beste stok die ik tegen kwam ging ik naar binnen... Het eerste wat ik zag, was een blanke vrouw die de toilet aan het leeg scheppen was met een halve fles water. En het eerste wat ze zei was: “I'm so sorry I broke your toilet!” Daar gaat dus alle rust en kalmte... Vanaf vanavond heb ik dus 3 nieuwe huisgenoten; 3 Engelse meisjes en ze zijn “very talkative” =D

15/03 – Dag 46

Mijn beste nacht in Tanzania tot dusver gehad; tot 11u aan één stuk door geslapen! Vandaag had ik niets speciaals gepland; enkel de was doen en de foto's eens bekijken... Alles dus zeer op het gemakje vandaag, nog enkele vrijwilligers teruggezien waaraan ik dan mijn verhaal mocht doen en verder mijn dagboek (van de Kili-tocht) grotendeels overgetypt.

Kilimanjaro

Dag 1

We hadden afgesproken dat ze mij zouden oppikken rond 09uur. Ik had natuurlijk kunnen weten dat dat een uur later zou zijn... 10u15; het Kili-avontuur kan beginnen! Met een privé-daladala mocht ik vertrekken en ik had meteen opgemerkt dat ik nog maar de enigste blanke was, misschien zouden we allemaal samen vertrekken aan het startpunt. Nog geen 20min na vertrek, werden we al tegen gehouden door de politie (mijn allereerste in Tanzania en nét nu). Op zich niets speciaal; gewoon een simpele wegcontrole, maar toch weer een 20min verloren... Nadien toch nog even gestopt om de laatste nodige inkopen te doen, weer 30min verloren. Ondertussen al 11uur gepasseerd en we begonnen de helling op te rijden richting startpunt. Alsof we nog niet genoeg tijd verloren hadden, begon ook de motor moeilijk te doen. Door het gewicht en de steile helling raakte de motor van het busje oververhit. Na 20min afgekoeld te hebben (m.b.v. water) weer vertrokken en natuurlijk 5min voor aankomst waar van hetzelfde... Alles bij elkaar toch bijna 2u30 te laat, maar om het met de woorden van de gids te zeggen; alles is hier “pole pole”! Na zeer snel geluncht te hebben aan Machame Gate kon de tocht beginnen om 13:30. En blijkbaar ben ik toch helemaal alleen om deze 6-daagse te volbrengen. Samen met de gids (44 jaar, 18 jaar gids op Kili en 364 keer de top gehaald) en 2 dragers (waaronder 1 kok en 1gids in spe). Al snel wist hij mij te zeggen dat ik best op deze weg en eerste dag mijn eigen tempo kon lopen omdat er toch maar één weg is naar het volgende kamp. Dus 10min later liep ik al alleen op kop en dat voor de rest van de dag. Ik liep letterlijk helemaal alleen, wat vrij scary is in zo'n wilde jungle (wetende dat er slangen, leeuwen, luipaarden, olifanten, wilde honden, apen, ... kunnen zitten). De geschatte tijd voor de eerste dag was 6,5 – 7,5uur stappen, maar ik deed het in 4uur en de gids en dragers kwamen 45min later ook aan. Tegen 18:30uur was mijn tentje al opgezet, jaja; mijn eigen tentje! =D

En als een koning werd ik bediend; eerst kreeg ik thee met koekjes en een half uurtje later kreeg ik al een heel uitgebreide super lekkere maaltijd. Alles mooi opgegeten, want ik stierf bijna van de honger... Om de avond af te sluiten, heb ik nog een beetje in mijn dagboek geschreven (wat je net allemaal hebt gelezen ^^), muziek geluisterd en om 21uur lag ik al in dromenland...

Records:

Machame Gate (1600m) -> Machame Camp (3000m)

=> 4uur

2000m -> 20°C (15uur)

3000m -> 7°C (21uur)

3000m -> 14°C (08uur)

Dag 2

Ik had mijn wekker gezet om 07uur (zoals gepland), maar die is niet afgegaan omdat blijkbaar mijn batterij al plat was (waarschijnlijk door de kou). Gelukkig zou de gids mij sowieso wekken om 07uur. Al bij al maar een slechte nacht gehad, want ik heb ongeveer elk uur op mijn horloge gezien... De kok was blijkbaar al vroeg op, want na 10min kreeg ik mijn ontbijt al: opgeklopt ei met groentjes, een worstje en toastjes... Natuurlijk alles opgegeten, want ik moest een hele intensieve voormiddag goed doorkomen. Uiteindelijk zijn ik en de gids vroeger dan de dragers vertrokken; rond 08u15 en als één van de laatste “toeristen” van het kamp. Meteen van bij de start hadden we een goed tempo, de ene groep na de andere staken we voorbij. Af en toe een fotoke nemen van de prachtige natuur en op heel de voormiddag maar 2 échte pauzes genomen. De gids wou niet te traag gaan vandaag (in tegenstelling tot gisteren) omdat hij regen voorspelde in de namiddag; met als resultaat dat we reeds om 11u30 in Shira Camp waren. Maar goed ook, want ik stierf bijna van de honger (enkel water en droge koekjes voor onderweg helpen niet zoveel :p). Na een korte lunch kwam ik tot de vaststelling dat ik de eerste blanke was in het kamp en de tweede kwam pas toe rond 12uur! Al bij al wel plezant, maar dan zat ik daar schoon... Wat moest ik nog heel die namiddag doen? :s Na een korte verkenning van het kamp, was mijn tentje opgezet, daar heb ik een half uurtje gerust, beetje gelezen, sudoku's gemaakt en weer gegeten, maar vooral véél thee gedronken; dat ben ik hier in Tanzania toch echt beginnen leren drinken! Tussen de regenbuien door heb ik de rest van het kamp verkend en nog méé' foto's genomen... Tegen een uur of half zeven werd het avondmaal opgediend; soep, kip in een lekker sausje, rijst en een groentensalade. Dat heeft me enorm gesmaakt en gevuld; ik denk dat ik de rest van mijn 6-daagse wel zonder eten kan! =D

Tegen dat de zon onder was, daalde de temperatuur ook zeer snel. Heel de nacht was het in mijn tent zelf ongeveer een 5°C; niet zo simpel om in slaap te vallen dus...

Records:

Machame Camp (3000m) -> Shira Camp (3850)

=> 3u15

3850m -> 14°C (12uur)

3850m -> 5°C (22uur)

Dag 3

Eén van de koudste nachten die ik ooit heb meegemaakt denk ik; heel de nacht net boven het vriespunt in mijn tent zelf... Ik had zelf al een relatief warme slaapzak van thuis mee, maar de gids had nog een extra expiditie-slaapzak (comforttemperatuur = -17°C) mee voor mij. Wel, ik had deze nacht enkel mijn pyjama-short aan en ik lag in mijn eigen slaapzak en dan ben ik in zijn geheel nog eens in die expeditie-slaapzak gekropen; dan pas had ik het warm genoeg... ^^ Veel geslapen heb ik dus niet, dan maar om 06u30 mijn spullen beginnen inpakken, ontbeten, tanden gepoetst (jaja; zoals het hoort! ^^) en tegen 08u30 vertrokken. Gisteren kon ik nog in mijn hemdje lopen, maar vandaag droeg ik al een t-shirt, fleece en lichte regenjas (tegen de wind) om me tegen de kou te beschermen... In vergelijking met de rest waren we weer vrij laat vertrokken en rond een uur of 09 bereikte ik de hoogte van 4061m; dat was mijn persoonlijk hoogterecord! Daar even gepauzeerd en weer vertrokken richting Lava Tower (4650m), waar we ongeveer rond 11u30 aankwamen. Iets kleins gegeten en dan begonnen aan de afdaling richting Barranco Camp (3950m), waar we een uurtje later aankwamen (afdalen gaat dus heel snel :o)... Vandaag was het eerder een dag om te acclimatiseren aan de hoogte en te genieten van de prachtige uitzichten; bij het stijgen hadden we steeds een prachtig zicht op de top, maar eens voorbij 11uur werd het sterk bewolkt en daarmee bedoel ik mistig, want we liepen letterlijk in de wolken. Btw: op een hoogte van 4500m regent het niet meer, maar sneeuwt het; ik heb vandaag dus al de eerste keer sneeuw aangeraakt (de enige echt sneeuw in heel Afrika!). Rond 13uur dus geluncht in het kamp, omgeving een beetje verkend, gerust, weer een beetje verkend en foto's genomen en vanaf 15uur ben ik de tent niet meer uit gekomen, tenzij voor... je weet wel ;)

Nog een interessant weetje dat de gids me vandaag vertelde: op grote hoogte laat je gemakkelijker “lucht los” (wat een goed/gezond teken is); gelukkig dat ik dus alleen in de tent slaap! =D

Rond 18uur was het avondmaal al klaar en kon ik weer uitgebreid eten. Zoals altijd eet ik eerst een volle kom soep op (voor de vele vitamientjes), maar vandaag vulde dat zo goed dat ik amper nog iets van de rest opkreeg, achja; morgenvroeg dan maar goed ontbijten! Nog snel even naar buiten (koud, koud!) om iets persoonlijk achter te laten (^^) en dan merkte ik hoe mooi de hemel was; vol met sterren, geen wolkje aan de lucht! Zo heb ik het nog nooit in België gezien... en spijtig genoeg kan ik dat niet met foto of film vastleggen.

Records:

Shira Camp (3850m) -> Barranco Camp (3950m)

=> 4u30

4650m -> 9°C (12uur)

3950m -> 1°C (24uur)

Dag 4

Zoals elke ochtend; rustig ontbeten, spullen gepakt, tanden gepoetst en vertrokken rond 08u30. We moesten meteen een steile bergkam oversteken, wat een beetje klauterwerk vroeg, maar dat vind ik net plezant! Eens boven (250m hoger) hadden we een prachtig uitzicht; tot aan Mount Meru (waar ik woon)! Na een korte pauze gingen we verder, staken we nog enkele hellingen over en kwamen we aan in Karanga Camp (4100m) rond 11u30. Daar hadden de dragers mijn tent zelfs opgezet voor een uurtje pauze/lunch. Rond 12u30 gingen we verder richting Barafu Camp (4650m). Ondertussen vertelde de gids mij dat een week geleden 2 mensen gestorven waren op de berg; een toerist aan een hartaanval en een drager door onderkoeling; echt bemoedigend was dat niet... En dan rond 15uur veilig en wel aangekomen in mijn laatste kamp voor de top! De gids zei me nog dat we rond 00u30 zouden vertrekken richting Uhuru Peak (5895m), dus dat ik zoveel mogelijk moest rusten al voelde ik me toen nog super goed. Hij raadde me ook aan om na het avondmaal niets meer te eten, kwestie van bij het stijgen niet te moeten overgeven door de hoogte...

Omdat tot nog toe alles zeer vlot verlopen was, stelde de gids voor om de laatste 2 dagen in 1 dag te doen of met andere woorden: om morgen nog 3 uur langer dan gepland af te dalen. Ik zei dat ik eerst wou afwachten hoe morgen verlopen, dus zou ik mijn beslissing maken, als we terug in Barafu Camp aankwamen...

Tot net voor avondmaal heb ik dan nog gerust, maar toen begon ik lichte koppijn te krijgen; geen goed voorteken! Het werd daar ook al behoorlijk koud, dus keek ik niet echt uit om naar het wc te gaan. Echt wc's hebben ze hier natuurlijk niet; dat is gewoon een houten kotje (vol spleten en gaten, dus privacy had je niet echt) met een putje in de grond. Ik deed mijn behoefte dus gewoon achter de eerste beste rots ^^

Omdat ik deze nacht vroeg zou moeten opstaan (23:30uur), heb ik geprobeerd te slapen vanaf 20uur...

Records:

Barranco Camp (3950m) -> Barafu Camp (4650m)

=> 6u30

4650m -> -2°C (20uur)

Dag 5 / Summit day!

Ook al heb ik echt geprobeerd te slapen, dat is belangen niet gelukt.

Het was té koud en ik denk dat de stress ook een grote speelde...

Eindelijk ging het alarm van mijn horloge af, want ik had geen idee van het uur (te koud om mijn arm uit mijn slaapzak te halen ^^). Zo snel als ik kon, trok ik al mijn kleren aan die ik klaar gelegd had om te starten; 1 paar dikke wintertrekkousen, een onderbroek met daarover beenverwarmers (van enkel tot bovenlichaam), een dikke wintertrekbroek (zoals een skibroek), een bodywarmer (zoiets dat over uw bovenlichaam spant), een dikke fleece, een dikke wintertrekjas, een sjaal en een dikke muts.

Dan heb ik nog 2 warme tassen thee gedronken, maar niets gegeten (zoals afgesproken ^^) en tenslotte nog de laatste dingen in mijn trekzak gestopt.

Toen ik mijn trekschoenen en handschoenen had aangetrokken, kroop ik uit de tent; het was 00:20uur, windstil en een prachtig, heldere hemel.

Net voor dat de gids uit zijn tent kroop, kreeg ik plots braakneigingen; heel raar, want ik had geen koppijn meer, had bijna niets gegeten (enkel die tassen thee lagen op mijn maag) en ik had geen buikpijn of dergelijke...

Ik zei het meteen aan de gids en hij zei dat dat vrij normaal was; een combinatie van niet geslapen te hebben, de hoogte en waarschijnlijk ook de stress. Voor alle zekerheid nam hij toch enkele pillen tegen hoogteziekte mee (misschien voor onderweg in te nemen als het erger zou worden).

En tegen 00:30uur vertrokken we als voorlaatste van heel het kamp (een 30tal toeristen in totaal). Zeer traag begonnen we aan de tocht richting de top (ongeveer 5seconden per meter; je moet het eens proberen ^^) en blijkbaar was dat nog vrij snel, want we hielden de ene groep na de andere in... Ik was niet buiten adem, had amper spierpijn en geen koppijn, maar op de één of andere manier was het zo vermoeiend en voelde ik me zo slecht tijdens die tocht. Een gevoel van afzien zoals ik het nog niet gekend heb (en dat was vrij beangstigend), denken dat je reeds 100 meter gestegen bent, maar uiteindelijk maar 10 meter, constant denken aan opgeven, maar niet willen, niet willen pauzeren omdat ik dacht niet meer te kunnen vertrekken. Voor ik vertrok, zei iedereen tegen me: “geniet er vooral van!”, maar dat was alles behalve genieten...

Na 4uur klimmen, heb ik al 2 mensen naar beneden zien gedragen worden (te duizelig om zelf veilig te stappen door de hoogte) en haalde we de eerste groep in; nu liepen ik en mijn gids op kop. De gids zei me om mijn hoofdlamp niet te gebruiken, maar het maanlicht; als mijn zicht dan zou verergeren (en dat van mijn gids niet), zou ik moeten pauzeren (een soort parameter voor mijn algemene toestand). Vrij grappig om dan alle lichtjes achter ons te zien ^^

Rond 05uur bereikten we “Stella Point”; de samenkomst van alle routes richting de top en het zwaarste was dan achter de rug! Nog 45min stappen zei hij, maar het werd wel steeds kouder. Ondanks het feit dat ik in beweging bleef, voelde ik mijn bovenlichaam snel afkoelen (ik begon zelfs te bibberen). Ik had enkele reserve lagen kledij mee in mijn rugzak, maar om die aan te trekken, moest ik eerst mijn handschoenen, jas en fleece uittrekken. Zo snel als ik kon, trok ik alles uit en de nieuwe lagen aan, mijn handen waren in enkele seconden ijsblokken geworden. Ik heb nog nooit zoveel keer “Shit” gezegd in 20 seconden denk ik =D

Eens alles weer bijna aangetrokken, werden we net ingehaald door onze achtervolgers. Mijn bovenlichaam had het nu weer goed warm, maar door het weer opwarmen van mijn handen, begonnen deze pijnlijk te tintelen (zoals iedereen dat gevoel wel eens gehad heeft :p). Vanaf dat moment was het nog een half uurtje stappen richting de top, welke we nog niet in het zicht hadden; elk heuveltje dat ik voor mij zag, dacht ik dat de top was, maar er kwam steeds weer een heuveltje achter...

En dan uiteindelijk na 5u30 stappen zag ik het grote bord dat zei dat ik de top gehaald had! Half strompelend ging ik er naartoe en kwam de gids naar me toe en riep luid “You made it!”, waarna hij me uit puur geluk een knuffel gaf... Ik kon het nog niet goed geloven, maar op dat moment stond ik op het dak van Afrika; op 5895m hoogte! Naar dat moment heb ik zolang uitgekeken en ik had zoveel gepland te doen op de top voor de tocht, maar toen ik daar echt stond, was ik het allemaal vergeten; het enige waaraan ik dacht, was hoe blij ik was daar te staan, maar tegelijkertijd ook dat ik zo snel mogelijk naar beneden wou door de kou! Snel enkele foto's genomen, gefilmd en wat ik zeker niet mocht missen, was zonsopgang; onvergetelijk mooi om dat van op de top te kunnen zien!

En dan begonnen we aan de afdaling; terug 1200m in hoogte richting Barafu Camp. Rond 08uur waren we daar en toen moest ik beslissen of ik vandaag nog naar huis wou of niet... En ik heb “ja” gezegd. Dus moest ik nog 3000m diezelfde dag dalen of ongeveer 4 tot 5uur stappen. Eens ik al mijn spullen weer ingepakt had, vertrokken we rond 08u40 richting Mweka Gate (1600m). Zonder pauzeren een uur lang gedaald tot een hoogte van 3800m, toen moest ik gewoon even mijn schoenen uit doen, want mijn voeten stonden precies in brand... Na 5min dan toch verder gegaan en weer een uur aan één stuk gedaald tot Mweka Camp (3100m). Gelukkig kon ik daar iets langer pauzeren, want nu begon ik echt af te zien van de pijn in mijn voeten en benen; ook mentaal een vrij moeilijk moment, want ik wist dat ik nog 2 uur moest dalen of 1500m. Wetende dat je echt geen andere keuze meer hebt, is vrij confronterend en dan moet je gewoon even je verstand op nul zetten, de pijn verbijten en gewoon doorgaan... Gelukkig waren de laatste uren niet meer in de zon lopen omdat het zo dicht bebost was, dus was het niet te warm. Ik denk dat ik nog nooit op 1 dag zo'n groot temperatuurverschil heb gekend; -12°C op de top (uit de wind) en + 30°C in de schaduw in de jungle...

Ik had het gevoel dat mijn voeten vol blaren stonden, maar wou niet kijken, overal in mijn benen had ik spierpijn, mijn schouders kon ik nog amper bewegen door het gewicht van mijn rugzak en ik was lichtjes verbrand in mijn gezicht; met andere woorden: het plaatje was compleet! =D En dan eindelijk na 13uur stappen, 1200m gestegen en 4200m gedaald te hebben en meer dan 60km in afstand (volgens de gids) afgelegd te hebben, kwamen we toe aan Mweka Gate, waar ons busje nog niet was... :(

Daar hebben we dan nog een uur gewacht (ondertussen een groepsfoto genomen en mijn certificaat van het bereiken van de top gekregen) en dan kwam de gids mij vertellen dat het busje de helling niet opgeraakt !! :o

Nog 100m dalen dus (het kon er nog wel bij ...), het busje ingekropen, de chauffeur eens kwaad bekeken en dan mijn schoenen en kousen uit (op dat moment heb ik mezelf beloofd geen vaste schoenen meer aan te doen de komende dagen...). Ik denk dat ik na 5min al in slaap viel en een uur later werd ik weer wakker (we waren nog maar in de helft :s), ik vroeg hem ook om nog even te stoppen aan een winkel voor hij mij thuis zou afzetten, dus nog snel een frisse cola en chips gekocht (op mijn blote voeten ^^) en een uurtje later zat ik thuis in de zetel met mijn cola en chips en ik was niet direct van plan er nog uit te komen...

Records:

Barafu Camp (4650m) -> Uhuru Peak (5895m)

=> 5u30

Uhuru Peak (5895m) -> Mweka Gate (1600m)

=> 7u

4650m -> -2°C (23u)

5895m -> -12°C (06u)

2000m -> +30°C (12u)

09/03 – Dag 40

Vandaag niets speciaal gedaan; op een paar laatste voorbereidingen voor komende week... In de avond ben ik wel nog eens een goede lasagne gaan eten! =D

08/03 – Dag 39

Ik weet niet waarom, maar vandaag bijzonder goed gehumeurd opgestaan, met nog steeds elektriciteit, nog steeds water, geen hoest of lastige verkoudheid meer, maar wel nog die lastige kramp in mijn been...

Weer een lange misviering vandaag (zoals elke donderdag), maar gelukkig was het vandaag ook sinds lange tijd weer eens een drukke werkdag! Te beginnen met een cystectomie (het verwijderen van een baarmoeder cyste). En zo groot dat die cyste was; zonder overdrijven zeker zo groot als een rugbybal! Eens die eruit gehaald was en het nodige weefsel dichtgenaaid was, kregen we nog een interessante rondleiding in het binnenste van de vrouw... Ironisch genoeg begon de arts ons gewoon alle organen te tonen, terwijl de vrouw (zoals bij de meeste operaties hier) begon te hallucineren door de verdoving. En dan citeer ik nu even letterlijk de arts in het Nederlands: “En hier hebben we de appendix, maar ooh, die ziet er toch niet zo goed uit, ik zal dat ook even weghalen...”

Eén van de andere vrijwilligers moest assisteren en tegen het einde viel zij ook flauw (net als mij enkele weken terug). Gelukkig had het geen negatieve invloed op het verdere verloop van de operatie, maar ergens in mezelf had ik toch een blij gevoel (want nu voelde ik me niet meer alleen ^^). Tegen de middag waren we allemaal buiten; allemaal gezond en wel (zowel de patiënt als wijzelf), dus kon ik wel iets eten. Btw: hier hebben ze soms de gewoonte om “dingen van de patiënt” met de patiënt zelf mee te geven, dus zij kreeg die cyste in een zakje mee naar haar kamer...

In de namiddag heb ik nog 2 gipsen mogen verwijderen, een brandwondenpatiëntje verzorgd en geassisteerd bij een “mini-operatie”.

Mijn dagje was dus goed gevuld, nadien heb ik nog een kleine was gedaan en al wat spullen klaar gezet voor mijn trektocht van zaterdag.

07/03 – Dag 38

Zoals gepland vandaag; na het werk naar de stad gaan om mijn internetstick te herladen! Dat is allemaal veel vlotter gelopen dan verwacht, dus had ik nog de tijd om het uit te proberen in het barretje (waar de meeste vrijwilligers altijd zitten), terwijl ik een goeie pizza aan het eten was =D

Mijn hoest is nu zo goed als verdwenen, maar een kramp in mijn been blijft nu toch al een paar dagen hangen. Telkens als ik mijn linker been wil strekken voel ik het pijnlijk rekken aan de achterkant van mijn knie. Het verdwijnt wel als ik een tijdje wandel, maar toch... voor het beklimmen van de Kilimanjaro ben ik beter in topvorm, dus hopelijk verdwijnt het snel; finger's crossed! 

06/03 – Dag 37

Op de medicatieronde en een beetje gazen vouwen na, was er vannacht echt niets te doen. Ik had wel mijn alarm gezet om 04:30uur, omdat om 05uur de meisjes en jongen van Wales ook naar Zanzibar vertrokken... Het afscheid werd een beetje emotioneel en ja, daar gaan dan mijn laatste huisgenoten en blijf ik alleen achter in dat toch wel een beetje griezelige huis... Nu ik toch wakker was, heb ik nog een beetje gazen zitten vouwen (met een leuk muziekje op de achtergrond) tot de volgende medicatieronde en nadien mijn eigen bedje ingekropen en geslapen tot een uur of 11. In de namiddag ben ik naar winkel geweest, de apotheker en wou ik op internet gaan in een naburig barretje, maar blijkbaar was mijn “internetstick” vervallen. En om dat te herladen, moet ik eerst naar de stad gaan (op een uur rijden van mijn huis); achja, dan had ik toch al iets te doen voor de volgende dag... Diezelfde avond heb ik nog zelf (helemaal alleen!) gekookt en het was bijlange zo slecht nog niet (al zeg ik het zelf ^^)!

05/03 – Dag 36

Verrassend goed geslapen vannacht en bijna hoestvrij. Alleszins; zoals het hoort, toch naar de mis gegaan en de voormiddag beetje gewerkt, want komende nacht heb ik gepland om ook te werken. In de namiddag dus een beetje gerust en een filmpje gekeken. Op het gemakje tegen 18uur naar het ziekenhuis vertrokken; eens verkennen wie werkt en wat er zoal te doen valt. Blijkbaar geen operaties of bevallingen gepland en verder was het heel kalm op de algemene dienst; het beloofd dus een spannende nacht te worden... ^^

04/03 – Dag 35

Vandaag relatief vroeg opgestaan (voor een weekend...) om afscheid te nemen van de Deense meisjes, want zij vertrekken vandaag naar het zonnige Zanzibar en nadien terug naar Denemarken. Ik voelde mij vannacht toch al niet echt super, dus vroeg opstaan was geen probleem... En na een week zonder water te zitten, hebben vandaag eindelijk terug water! Ik heb er dus enorm van geprofiteerd en me meteen een douche genomen, een hele berg afwas gedaan en een 2 kommen water klaar gezet voor mijn was later te doen... Eens afscheid genomen, had ik met enkele andere vrijwilligers afgesproken om hen een rondleiding te geven in de omgeving. Dus we zijn een kleine 300 meter gestegen door de jungle achter ons huis. Heen en terug deden we er ongeveer 3uur over, dus mijn voormiddag was meteen goed gevuld. Nadien had ik gepland om naar het zwembad te gaan, maar het weer zag er al niet veel belovend uit en met mijn verkoudheid zou dat niet echt het beste idee zijn.

Dan heb ik maar mijn was gedaan en in de namiddag pasta gaan eten en geskyped met the family. In de avond ben ik nog even naar het weeshuis gegaan om de kindjes mee in bed te stoppen, want ze hadden blijkbaar handen tekort...

03/03 – Dag 34

Lang naar vandaag uitgekeken, want vandaag staat “Snake Park” op het programma! Samen met enkele vrienden van hier hadden we afgesproken om dat vandaag in de namiddag te doen en aangezien het aan de andere kant van de stad gelegen is, heb ik ervan geprofiteerd om mijn Kilimanjaro trektocht in de voormiddag te gaan boeken. Bij dezelfde company als waarmee ik mijn safari gedaan heb, heb ik het ook kunnen regelen...

(Voor meer info rond Kilimanjaro; check “planning”)

We hadden afgesproken om 13uur aan een grote supermarkt in de stad, vanwaar we dan de bus konden nemen naar het snake park. En blijkbaar had iemand van de groep een beetje reclame gemaakt, dus waren we uiteindelijk met een bende van 14 man (waarvan 3 jongens). Dat was dus veel te veel om allemaal in één dala dala te kruipen, dus heb ik mijn connecties maar eens aangesproken en heb ik een busje voor heel de bende kunnen huren (last minute); het kwam iets duurder uit dan gewoon de bus apart te nemen, maar het was wel véél gemakkelijker en comfortabeler.

Eens aangekomen hadden we nog een kleine discussie met de bestuurder, maar eens dat opgelost was, konden we het park binnengaan. Iedereen ging snel zijn eigen weg langs de glazen kooien. Ik denk dat we ongeveer een 30tal verschillende slangen gezien hebben en nadien zijn we nog voorbij een paar roofvogels gepasseerd en tenslotte voorbij enkele krokodillen. Op een uur tijd had ik eigenlijk alles al uitgebreid gezien, maar toen vroeg één van de bewakers of we zelf eens een slang wouden vasthouden; natuurlijk zei ik meteen “ja”... De eerste slang die ik in mijn nek mocht leggen, was een volwassen “zandslang”; wel een speciaal gevoel. Ik had de slang veel ruwer verwacht, maar het voelt eerder glad en glibberig aan. Nadat de eerste slang mijn oor van kortbij had bestudeerd, vroeg ik naar de volgende; een iets grotere/dikkere slang, maar ik ken de naam er niet meer van. Het waren alleszins geen giftige slangen en spijtig genoeg mochten we geen grotere slangen vasthouden...

Nadat we genoeg foto's en filmpjes gemaakt hadden, kregen we nog een kleine (gratis) rondleiding in het maasai-museum naast het Snake Park. Daar heb ik zelf een rondje mogen rijden op een kameel; dat is wel eens tof! ^^ Al bij al een gezellig, maar toch zwaar dagje achter de rug, dus we keken allemaal uit naar een goed avondmaal, want de Engelsen hadden beloofd om te koken voor enkelen onder ons. Eens thuis aangekomen, kwamen we tot de vaststelling dat er geen elektriciteit was en nog steeds geen water... Wat een leuke avond zou moeten worden, leek op een sisser uit te gaan draaien. Gelukkig hebben we nog gas om op te koken en enkele kaarsen voor licht, dus hadden we al bij al nog een leuke tijd.

02/03 – Dag 33

Voor het eerst en waarschijnlijk ook voor de laatste keer in slaap gevallen op mijn werk! :o Na de medicatieronde om 23uur was er echt niets meer te doen, dus nam ik het initiatief om de wondzorg-kamer eens op te frissen. Bloedvlekken opgekuisd, oude gipsen weggegooid, rondzwervende gazen verzameld en eens goed gedweild; al bij al een half uurtje werk, met andere woorden: veel te snel! En dan stond daar in de wondzorg-kamer zo'n verleidelijk bed en ja; van het één kwam het ander en voor ik het wist was het 6:30uur in de ochtend. Ik had nog een half uurtje tijd voor de ochtendmedicatieronde. Gelukkig was ik niet de enige die die nacht een beetje geslapen heeft; al de andere verpleegkundigen sliepen ook heel de nacht door...

Na mijn shift terug naar huis gekeerd en we hadden eindelijk terug water! :o Er toch van geprofiteerd om eens “proper” naar het wc te kunnen gaan. Ook al had ik toch nog een 5tal uurtjes geslapen, toch ben ik toch nog even mijn bed ingekropen, nadien zou ik me dan een douche nemen, maar toen ik weer opstond rond 11uur kwam ik tot de vaststelling dat er weer geen water was... Super; nog steeds geen douche kunnen nemen :(

De rest van de dag niet veel nuttigs gedaan, we zijn wel nog met enkele vrijwilligers naar het huis geweest van één van mijn collega's om te kijken hoe ze daar voor de kinderen van het dorp zorgt. Ben dus maar vrij vroeg mijn bed ingekropen en nog een filmpje gekeken...

01/03 – Dag 32

Gelukkig voor Thomas sliep hij vannacht niet meer in dezelfde kamer, want hij had waarschijnlijk de hele nacht wakker gelegen van mijn hoest... Daarom vond ik het ook nogal lastig om naar de mis te gaan; als ik daar de de hele tijd zou zitten hoesten, zou het nogal lastig zijn voor de rest om goed te kunnen bidden natuurlijk ^^

Ik heb wel de ochtendshift gedaan en de daarop volgende nachtshift van plan te doen... Dus ik heb tot een uur of één gewerkt, nadien had ik afgesproken met één van mijn collega's om naar enkele andere ziekenhuizen te gaan; op zoek naar brandwondenpatiënten. Eerst gingen we naar Mount Meru Regional Hospital; een relatief groot, maar toch mooi ziekenhuis (naar Afrikaanse normen althans). Hier vonden we op de pediatrische dienst al 6 brandwondenpatiënten. Voor ons eindwerk is het interessant om foto's te nemen, spijtig genoeg (maar wel begrijpelijk) staan ze er hier nogal sceptisch tegenover, dus al te veel heb ik er niet genomen.

Nadien zijn we door gereden naar Saint Elizabeth Hospital, maar dat was zonder succes... We hebben wel nog enkele dossiers kunnen inkijken van enkele maanden oud over brandwonden.

Nadien teruggekeerd met de dala dala (city bus) en dat was mijn slechtste busrit aller tijden denk ik; ik moest rechtstaan, met mijn gat uit de deur hangen, mijn hoofd fel naar beneden gebogen, ik had maar één aangrijpingspunt om vast te houden en in evenwicht te houden, had geen zicht naar buiten (dus had nooit een idee waar ik was), ik kon geen centimeter bewegen door dat ik letterlijk verpletterd werd door de mensen naast mij (wat hygiënisch ook al niet aangenaam was) en dat allemaal samen voor een dik uur lang... :o Mij hoor je nooit meer klagen over een tekort aan comfort op de lijnbussen!

Achja, een busrit om snel te vergeten dus, maar nu staat de nachtshift nog op mij te wachten. Ik had in de loop van de dag al gevraagd om enkele rollen gazen klaar te leggen voor mij om tijdens de nacht op te vouwen (zodat ik toch iets te doen heb), maar dat waren ze natuurlijk vergeten, dus heb ik mij maar met andere dingen moeten bezig houden voor de rest van de nacht...

29/02 – Dag 31

Vanavond vertrekt Thomas terug naar het Belgenland. Voor hem was het dus zijn laatste werkdag; aleja, echt werken was dat niet meer natuurlijk... Eerder afscheid nemen van iedereen. Ik heb hem voor een deel van zijn ronde vergezeld, maar dan ben ik nog een beetje gaan werken in de wondzorg-kamer.

Terwijl Thomas zijn spullen aan het inpakken was, heb ik nog een kleine was gedaan (ik had zéér dringend onderbroeken nodig), desondanks het feit dat er nog steeds geen water was...

Mijn keelpijn en neusloop zijn nu toch al verdwenen, maar zit wel nog steeds met een zware hoest :s

En bijna 18uur; de taxi is mooi op tijd, dus dat betekent het vertrek van Thomas en blijf ik alleen achter, tis te zeggen: alleen, samen met de 3 Deense meisjes, de 2 meisjes en jongen van Wales.

Ik heb nog een stukje met hem meegereden tot aan een klein barretje, waar ik dan nog zou eten.

28/02 – Dag 30

Een gewoon werkdagje vandaag, nadien nog boodschappen gaan doen en lekker gaan ontspannen in een gezellig barretje. Daarvoor hadden we het wel nog even aan de stok gekregen met een piki piki chauffeur; hij wou ons 10.000 shilling laten betalen voor dezelfde afstand waarvoor we eerder 2000 hadden betaald... Hij wou ons echt niet laten gaan totdat we meer betaald hadden dan de 2000 die we al gegeven hadden. Achja, we hebben het dan toch op een akkoordje gegooid van 3000 shilling elk, dat is nog amper 1,5 euro en voor een afstand van 10km is dat nog zo slecht niet...

27/02 – Dag 29

Opgestaan met weer geen water en onze watervoorraad in de tonnen begint ook stilaan uitgeput te geraken, dus hopelijk duurt het niet te lang meer anders zullen we weer serieuze wc-problemen krijgen ^^

En mijn keelpijn heeft zich nu al uitgebreid tot een zware hoest.

Verder is het weer een kalme werkdag vandaag; beetje laboratorium-werk gedaan en zelf een gips kunnen verwijderen. Wel een akelig gevoel, het is alsof je met de zaag recht door de arm van de patiënt mee aan het snijden bent, maar eigenlijk wetende dat het niet kan...

De dode momenten hebben we opgevuld door de geschiedenisboeken van het ziekenhuis eens te doorsnuffelen op zoek naar brandwondenpatiënten van het laatste jaar; dat heeft toch nog mooie resultaten opgeleverd! :)

Vandaag hadden we ook beloofd om Taco's te maken voor onze huisgenoten zoals we vorige week gedaan hadden voor onze buren, maar die taco's vonden we niet meer in de winkel, dus moesten we overgaan tot plan B; pasta (weeral)! We hebben er een paar leuke extraatjes aan toegevoegd, waaronder een grote chili peper (waarvan we dachten dat het een paprika was), dus het groentenslaatje was extra spicy! =D

Uiteindelijk was het al bij al nog een geslaagd avondje...

26/02 – Dag 28

Eindelijk na meer dan 2 weken eens kunnen uitslapen! En de rest van de dag zijn we lekker gaan ontspannen aan een zwembad van een lodge in de buurt. Daar hebben we ook nog uitgebreid geluncht en met uitgebreid bedoel ik 3 volle borden (goeie Belgische kost) en 2 grote stukken chocoladecake. Tegen 18uur terug thuis en echt niets meer gedaan...

Gelukkig kon ik nog een douche nemen aan het zwembad, want er is nog steeds geen water. Heb trouwens al heel de dag bijna geen stem meer, ben benieuwd hoeveel erger dat nog kan worden.

25/02 – Dag 27

We hadden vandaag beloofd om met de hoofdverpleegkundige mee te gaan om haar dochter te bezoeken op haar school (zeker een uur rijden van ons verblijf), dus dat nam meteen heel de voormiddag in beslag ook al had ik zoooo graag willen uitslapen...

Die keelpijn van gisteren is toch wel erger geworden; ik denk dat ik met een goeie verkoudheid zit.

De namiddag hebben we nog gevuld door naar een relatief groot meer in de buurt te gaan. Ze hadden ons verteld dat de kans groot was dat we er slangen zouden tegenkomen in het wild, natuurlijk hadden ze ons niet verteld dat we ook ingang moesten betalen om rond het meer te mogen wandelen. Door het feit dat we te weinig geld hadden, zijn we maar naar een andere, minder opvallende ingang gaan zoeken. Dat hebben we dan ook via een klein zijbaantje gevonden... Amper 3 minuten later zagen we al een krokodil op 5 meter van ons. Had het niet bewogen, zouden we er gewoon zijn langs gelopen; vrij verontrustende gedachte moet ik zeggen ^^

We hebben dan nog een half uurtje verder gestapt, maar niets meer gezien op enkele aapjes en grote vogels na... Dan maar terug gereden naar het ziekenhuis met de piki piki (= brommer) en tot de vaststelling gekomen dat er nog steeds geen water is; een douche had anders wel welkom geweest.

24/02 – Dag 26

Om 05:30uur gaan slapen en om 07:30uur weer opstaan voor de misviering; er zijn leukere dingen... Niemand had ons in de kerk verwacht omdat de meesten al wisten dat we zouden uitgaan de avond ervoor, maar die hebben we mooi het tegendeel bewezen! Natuurlijk duurde die mis langer dan ooit (exact één uur en 9 minuten!). Op het feit na dat ik de helft van de tijd met mijn ogen gesloten zat (ik was in mezelf aan het bidden he ^^), verliep nog zonder al teveel problemen...

Ik ben ook opgestaan met een beetje keelpijn, maar dat zal van gisterenavond nog zijn.

Verder was het nog een gewone werkdag op één situatie na: een jongetje van een jaar of 6 had met zijn hand tussen het wiel van een fiets gezeten, gevolg; een vingeramputatie.

Tanya vertrekt vanavond ook iets vroeger dan gepland terug naar België, maar ze zal weer snel terug zijn, haar kennende... En we zitten weer zonder water van deze middag; benieuwd hoelang het deze keer zal duren!

23/02 – Dag 25

Zoals altijd weer om 08uur in de mis om daarna met het “palliative care team” mee te gaan. Dit is een groep mensen die van huis tot huis rijden om palliatieve zorgen toedienen aan de patiënten 1 a 2 keer per maand. De toyota pick up zat al goed vol, dus moesten Thomas en ik in de open kofferbak zitten achterin; wat eigenlijk nog zeer plezant was! Dus tot 17uur in de namiddag zaten we achterin de auto rond te rijden... Een ideale manier om de omgeving eens op een snelle manier te ontdekken en omdat ¾ van de weg off road is, had het nog een leuk effect.

Vandaag hadden we ook beloofd aan onze Duitse overburen om voor hen te koken. We hadden vooraf meermaals gezegd dat ze er niet teveel van moesten verwachten, dus konden we ze al moeilijk teleurstellen. We waren van plan taco's te maken, dus een 10 tal tortillas gekocht, taco saus, beetje kruiden, groentjes en natuurlijk gekapt. Uiteindelijk werd het een echt succes (al zeg ik het zelf ^^); we hadden zelfs te weinig! Natuurlijk doen verhaaltjes de ronde, dus mogen we maandag voor heel het huis taco's maken...

Hier is donderdagavond “via via-avond”. Dus voor het eerst in Tanzania eens uitgegaan; best wel leuk om eens mee te maken! Rond 00:30uur aangekomen en meteen de sfeer eens opgesnoven. Er waren 2 verschillende bars, een klein barbecue-standje, een kleine dansvloer en een grotere dansvloer (met dj); allemaal in open lucht. Volk was er alleszins genoeg; ongeveer evenveel lokaal volk als blanken (of de letterlijke vertaling: mzungu, zoals ze ons hier wel vaker noemen). Tegen een uur of 04 ging het meeste volk naar huis en bleef vooral lokaal volk achter... En dat hebben we wel gemerkt! De lokale mannen werden nogal fel handtastelijk bij de blanke vrouwen en de lokale vrouwen bij de blanke mannen; meer dan dat eigenlijk gezond was, dus zijn we maar naar huis gegaan tegen een uur of 05.

22/02 – Dag 24

Weer een gewoon dagje op het werk. Ik heb de wondzorg van een brandwondenpatiënt kunnen doen, maar verder niets speciaals. 's Avonds nog lekker gekookt en dan vroeg gaan slapen.

21/02 – Dag 23

Vandaag zijn we naar een groter ziekenhuis in de regio gegaan; KCMC Hospital. Het zou één van de beste ziekenhuizen in het noorden van Tanzania zijn en het ligt op een dik uur rijden van ons ziekenhuis.

We wouden graag enkele brandwonden patiënten vinden (voor ons eindwerk) en deze hebben we dan ook gezien; vrij schokkend, dus daar ga ik niet te diep op ingaan... Verder was het ziekenhuis echt enorm; vergelijkbaar qua grootte met een ziekenhuis als bij ons, alleen had ik eerder de indruk dat het een fabrieksgebouw was, omgebouwd tot een ziekenhuis. Het lag er echt vol met patiënten; tot 12 op één kamer en dan in de gang langs beide kanten lagen ze gewoon op veldbedjes. De meeste patiënten die je daar ziet liggen, zouden bij ons gemakkelijk op een dienst “intensieve zorgen” liggen, maar daar... Zoiets moet je gewoon zelf gezien en beleefd hebben om echt dat gevoel te kunnen ervaren (en dat kan ik eigenlijk over nog vele andere dingen zeggen).

20/02 – Dag 22

Meteen na de safari weer werken; zoals het hoort natuurlijk... ^^

In de namiddag nog eens met de familie geskyped, maar verder niets speciaals.

De safari

Vanaf vandaag vertrekken we dus voor 4 dagen op safari. Hier keken we beiden enorm naar uit, dus fingers crossed dat het de moeite wordt!

Opgestaan met weer geen water, dus zonder een deftige douche op safari vertrekken was al een lichte domper. We hadden afgesproken dat ze ons aan ons verblijf zouden oppikken om 08uur; we hadden natuurlijk kunnen weten dat dit African style zou gebeuren..., dus pas om 09uur zijn we vertrokken aan ons verblijf (tweede domper). Eens aan hun kantoor aangekomen (in Arusha), mochten we meteen in de safari-jeep kruipen (zeer mooi en comfortabel moet ik eerlijk zeggen), maar toen zagen dat we de jeep met 4 anderen (2 Engelse studenten geneeskunde en 2 Amerikaanse vrouwen) moesten delen in plaats van 2 Hollandse vrouwen zoals eerst afgesproken was (derde domper en het is nog maar 10uur).

Dan uiteindelijk vertrokken richting Lake Manyara om 10:30uur...

Na een lange rit dan toch uiteindelijk goed aangekomen aan de ingang van het park. Onze gids zou zorgen voor de nodige administratie om het park in te mogen, terwijl wij even onze benen mochten strekken. Hij zei wel nog dat we onze ramen moesten sluiten voor de dieven (in dit geval bedoelde hij wel bavianen).

Deze bavianen konden we dan ook van uitzonderlijk korte afstand begroeten; best wel gezellig totdat ze met teveel rond ons kwamen zitten, dan werd het me iets te persoonlijk ^^

Snel terug de jeep ingekropen en vertrokken richting onze picknick plaats in het park zelf. Eens daar aangekomen, hadden we een prachtig zicht over het hele meer dat grotendeels roos kleurde door de vele flamingo's die erop zaten. Echt kort bij het meer konden we spijtig genoeg niet geraken om betere close-up foto's te nemen. We zijn verder rond het meer gereden om naar een warm-water-bron te gaan, ondertussen hebben we toch al enkele prachtige dieren gezien; olifanten, giraffen, buffalo's, wrattenzwijnen, flamingo's natuurlijk, aapjes,...

Van de warm-water-bron zouden we naar de hyppo poel rijden (een klein vijvertje waar nijlpaarden in zitten). Spijtig genoeg was de poel zo ver verwijderd dat goede foto's zeer moeilijk te nemen waren...

Nadien toch nog leeuwen gezien; ze zaten goed in de bomen verscholen, maar op dat moment hadden we allemaal toch zo iets van; eindelijk een leeuw gezien! Op de weg naar de camping kwamen we nog een groep olifanten tegen; zeker 6 olifanten die de weg aan het blokkeren waren en we zaten in een bos, dus echt goed passeren lukte niet echt...

We passeerden ze zo kort dat ik ze bijna kon aanraken :o

Dan op onze camping plaats aangekomen; zag er beter uit dan ik verwacht had... Voor het eerst kennis gemaakt met onze kok, de tent en jawel; goed werkende douches! Na een ontspannend, maar kort avondje zijn we vrij vroeg gaan slapen of toch geprobeerd, want een echt comfortabel nachtje was het toch niet...

De volgende ochtend hebben we goed ontbeten en zijn we meteen doorgereden naar een volgend park; Serengeti National Park. Bekend voor zijn uitgestrekte vlaktes, wilde ongerepte fauna en flora, ...

Vandaag hebben we bijna alle dieren van gisteren nog eens gezien, maar véél korter bij. Ook enkele grote roofvogels gezien, een luipaard en vele nijlpaarden... Tot een half uurtje voor de donker hebben we nog rond gereden in het park, nadien snel ons tentje opgezet in een kleine camping midden in Serengeti. Weer lekker gegeten en nadien gaan slapen of toch geprobeerd; we wouden nog even naar het wc wandelen op een 100m van ons tentje (dat trouwens op de rand van het kamp lag) totdat we één of ander verdacht grommend geluid hoorden... Dus besloten we maar snel terug naar ons tentje te keren, waar we dan snel een boompje “bezochten”. Natuurlijk moest net op dat moment mijn koplamp uitvallen... Al bij al nog deftig mijn tent ingesukkeld en dan maar snel gaan slapen.

Het was weer een woelig nachtje, want we hoorden de dieren tot letterlijk tegen onze tent komen. Ook dachten we bavianen gehoord te hebben (deze kunnen zeer lelijk krijsen), maar de volgende ochtend bleek dat dat hyena's waren... Thomas vroeg ook eens aan de gids of het eigenlijk veilig was om 's nachts de tent te verlaten, waarop hij simpelweg antwoordde: “Nee, het is op eigen risico! Had ik dat niet gezegd misschien?” Wij natuurlijk totaal verbaasd, maar eind goed al goed! =D

Na een kort ontbijt zijn we uit het kamp vertrokken bij zonsopgang; super mooi, zoals je ze in België nooit zou zien! In de loop van de voormiddag reden we nog een groot stuk door Serengeti, waarbij we weer veel wilde dieren konden zien (de meesten tot op enkele meters van de jeep). Na de lunch reden we door van Serengeti naar de Ngorongoro krater; een vrij lang ritje, waarbij we toch een beetje kunnen slapen hebben. Eens aangekomen op onze nieuwe kampeerplaats hebben we snel onze tent opgezet, een douche genomen (wat hard nodig was, want zo'n safari kan zeer stoffig worden) en lekker gegeten, maar toen we onze tanden wouden poetsen, blokkeerde een olifant (één van de grootste die ik ooit gezien heb) de ingang van de wc; niemand kon nog binnen of buiten! :o Na 5 minuutjes was hij het daar beu gezien, dus was de toegang weer vrij, maar echt op mijn gemak was ik toch niet meer...

Toch nog een rustig nachtje achter de rug, vroeg opgestaan, lekker ontbeten met zonsopgang en vertrokken richting de reusachtige krater. De Ngorongoro krater staat bekend om zijn grote verscheidenheid aan wilde dieren die je van uitzonderlijk dichtbij kan bewonderen. “The Big 5” hebben we dus volledig gezien, alleen was de neushoorn van zeer ver te zien, maar toch... ^^ In het begin van de safari was elk dier dat we zagen al fantastisch op zich, maar tegen het eind hadden we zoiets van; “weeral een giraf...”. We hebben ongeveer alle wilde dieren gezien die we wouden zien, op de cheetah en een mannelijke leeuw na. Na de lunch midden in het park, keerden we terug naar huis. Na ongeveer 5uur rijden waren we veilig en wel terug thuis in ons verblijf, waar we gelukkig weer water hadden! Elektriciteit dan weer niet al te veel, maar dat was nog het minste van onze zorg. Nu de 1000+ foto's en filmpjes bekijken...

15/02 – Dag 17

Een gewone werkdag voor mij, Thomas probeerde nog een beetje uit te slapen, maar echt goed lukte dat niet omdat er weer nieuwe huisgenoten introkken; 2 vrouwen en 1 man van Wales (2 zussen en de jongen is het lief van de oudste zus). Beetje kennis gemaakt en blijkbaar zijn zij al enkele maanden in Tanzania waarvan ze al één maand in het huis hebben gelogeerd. Het woord “scary” is wel meerdere keren gevallen toen ze over hun ervaringen met het huis vertelden...

Wij zijn nu dus met 8 inwoners; niet echt gemakkelijk als er dus nog steeds geen water is. 1 badkamer (inclusief 1 wc) delen met 8 zonder water levert dus zéér lange wachttijden op...

14/02 – Dag 16

De rest van de nacht verliep nog vrij kalm, enkele opnames mee gevolgd, uren lang gazen vouwen (compressen worden hier dus in grote rollen katoen gekocht, vervolgens versneden in vierkanten en tenslotte opgevouwen tot compressen zoals wij ze in onze ziekenhuizen kennen. Nadien worden ze in een soort oven gesteriliseerd), de ochtendronde om 06uur nog mee gedaan en tenslotte (na 14 uur gewerkt te hebben) nog een misviering van een uur gevolgd... In de loop van de voormiddag toch nog een uurtje of twee kunnen slapen en de rest van de namiddag nog de was gedaan (deze keer vrij uitgebreid moet ik zeggen :o).

Ik ben dan lekker vroeg mijn bed in gekropen en toen was het Thomas zijn toer om de nachtshift te doen. Hij heeft ook enkele operaties kunnen mee volgen, maar hij heeft toch enkele uurtjes kunnen slapen in een ziekenhuisbed...

En jammer genoeg nog steeds geen water :(

13/02 – Dag 15

En ja, weer opgestaan zonder water en zonder elektriciteit (dat laatste zijn we al goed gewoon ondertussen). Dus al niet te fris naar de kerk vertrokken... Ik had uit een vrij impulsieve manier besloten om eens de nacht te doen, dus ben ik rond 13uur gestopt met werken om nog een beetje te slapen voordat ik aan mijn nachtshift (van 18uur tot 08uur) zou beginnen. Zoals verwacht is van dat slapen niet al teveel in huis gekomen, dus was ik al niet helemaal in topvorm om aan mijn shift te beginnen. Iets kleins gegeten en dan naar het ziekenhuis vertrokken, waar zelfs tegen 18u al helemaal niets te doen was. Het besef was er al zeer snel dat het een laaaange nacht zou worden... Tegen een uur of acht waren er dan toch enkele operaties gepland die ik zou kunnen mee volgen; te beginnen met een klein jongetje wiens balzak sterk opgezwollen was. Uit het niets vroeg de arts of ik niet kon assisteren (het klonk eerder als een bevel dan als een vraag moet ik er wel bij zeggen ^^). Ik had dus enkele een paar steriele handschoenen aan en daar stond ik dan klaar om te assisteren, niet beseffend dat het waarschijnlijk één van mijn slechtste ervaringen hier in Afrika zou worden... Nog geen 2 minuten na het toedienen van een lokale verdoving begon de chirurg al met snijden; het kind schreeuwde het uit van de pijn. Met man en macht moesten we het kind (rond de 5 jaar) in bedwang houden terwijl de chirurg zijn werk kon doen; pure horror leek het mij. En dat heeft ook zijn effect gehad, want (voor het eerst in mijn leven) viel ik bijna flauw. De verpleegkundige naast mij kon me nog net op tijd ondersteunen of ik lag op de grond... Gelukkig was de operatie al bijna achter de rug (amper 10 minuutjes duurde het) en vormde dat op zich geen probleem. Even snel dat die flauwte opkwam, was het ook weer voorbij... Een half uurtje later stond ik al toe te kijken naar een andere operatie (lies hernia), waarbij veel meer bloed en dergelijke aan te pas kwam, maar daar voelde ik dan weer niets. Zeer bizar gevoel moet ik zeggen en het jongetje stelt het trouwens zeer goed nu. 

12/02 – Dag 14

Vandaag hadden we een afspraak met een net afgestuurde dokteres en voor het eerst waren wij te laat in plaats van de ander omdat we opgesloten zaten in ons eigen huis! Eén van de Deense meisjes had het slot van buiten vergrendeld en dat konden we niet van binnenuit open doen. Alle ramen zijn trouwens beveiligd met tralies ervoor, maar dat maakt ook dat we zelf niet naar buiten kunnen... Natuurlijk hadden we de nummer nog niet van één van de Deense meisjes om ons te bevrijden, dus hebben we maar naar onze goede vriend, Patrick gebeld om ons te bevrijden. Dan uiteindelijk toch op weg naar de stad waar we nog een rondleiding kregen en daar ook uiteindelijk een safari geboekt voor het volgende weekend...

Omdat we toch redelijk vroeg thuis waren, besloten we om nog een wandeling te maken; terug de jungle intrekken, de helling op en hopen dat we onze weg goed zouden terugvinden...

11/02 – Dag 13

Eerst en vooral: lang uitgeslapen (tot een uur of 9). En dan zijn we tegen de middag naar het zwembad vertrokken waar Tanya ons vorige week naartoe bracht. Samen met 7 andere meisjes hadden we echt een lui namiddagje. Aan het zwembad hebben we voor het eerst echt aapjes gezien. Ongeveer een stuk of 10 die allemaal tegelijk rond het zwembad hingen; wel grappig en leuk om te zien totdat ze probeerden om ons eten te komen stelen, dan werd het iets té persoonlijk!

Dan zijn we maar op het gemakje (pole pole gewijs...) naar Arusha city getrokken om er te gaan eten. Patrick (echt een grappig kereltje van het ziekenhuis) wou ons een leuk plaatsje leren kennen om te gaan eten en dus hebben we hem maar gevolgd. Zonder al te veel verwachtingen is het toch nog een super gezellig avondje geworden; ik, Thomas, Patrick en de 3 Deense meisjes zaten dus in het restaurant van een 5 sterren hotel in onze short (echt *not dressed*). Daar hebben we vooral veel afgelachen en ook eens echt lekker vettig gegeten. Met 6 in een auto voor 4 personen na een rit van ongeveer 45min toch nog min of meer deftig thuis geraakt (op een slapend been en een stijve nek na...).

10/02 – Dag 12

En ja, vandaag opgestaan met een zwaar probleem...

Om 04uur in de ochtend werd ik wakker en hoorde ik een kraantje lopen; ik in mezelf al super blij (“eindelijk weer water!”), totdat ik mijn koplamp opzette... Bijna heel onze kamer stond onder water! Ik riep meteen Thomas wakker (“just to check it wasn't a bad nightmare”) en toen hij uit het bed wou stappen werd het een zekerheid, tot aan zijn enkels stond hij in het water. Wij meteen naar buiten om te kijken waar aan het lopen was en het kwam dus uit de badkamer. Het enige kraantje waaronder geen lavabo staat, was aan het lopen natuurlijk...

Dan hebben we maar besloten om de meisjes ook op te roepen (op de volgende manier: “Girls, I think we have a little problem!” Hun antwoord: “Ooh my god!”). Dus ik en Thomas om 4uur in de nacht beginnen dweilen voor bijna een uur lang...

Nadien toch nog 2 uurtjes kunnen slapen voor we naar de kerk moesten (waar het verhaal al snel de ronde deed ^^). Tja; we wouden water, we kregen water! Nu kunnen we er nog mee lachen, maar op dat moment was het toch effe zwaar balen, gelukkig hadden we niet al teveel schade aan materiaal. Verder was het nog een kalm werkdagje, Thomas heeft geassisteerd bij een kleine operatie waarbij ze een houtsplinter (ongeveer 2cm) uit een been gehaald hebben dat er toch al enkele weken in stak.

16uur ongeveer terug thuis, dus besloten we om nog snel even een deel van de was te doen. Hier de was doen, is dus met hand in een kom water en een beetje zeep elk kledingstuk in detail afschrobben (of hoe ik het ook anders kan formuleren...). Uiteindelijk is dat nog zonder al teveel kleerscheren verlopen; al zeg ik het zelf ^^

09/02 – Dag 11

Opgestaan rond 07:30uur, zoals altijd, en we komen tot de ontdekking dat er nog steeds geen water is, wat vrij lastig is omdat we onszelf nog steeds niet kunnen wassen hebben, de wc niet kunnen doorspoelen (en we zijn met 5 inwoners btw ^^) en de afwas niet kunnen doen...

Achja, ons opgefrist in de mate van het mogelijke en naar de kerk vertrokken. Geen speciale werkdag vandaag, dus ook niet te laat gebleven. Tegen de middag weer thuis en omdat er nog steeds geen water was (btw: als wij geen water hebben, heeft heel de omgeving geen water; inclusief het ziekenhuis niet), zijn we zelf water gaan halen aan een bronnetje een beetje verder op de helling. Met grote kommen water dus terug naar beneden en dan eens uitgeprobeerd om een kom water op mijn hoofd te dragen. Laat het mij zo stellen: de helft van het water verloren en ik heb het gevoel dat mijn nek 10cm korter is...

Nadien toch nog even gaan werken en tegen 16uur zijn we even naar usa river gegaan (een klein dorpje beneden aan de helling) om er het internet uit te proberen; op zich wel een succes want daar ging het zeer vlot.

Teruggekeerd tegen 18uur al omdat we tegen 19uur waren uitgenodigd bij onze overburen; 3 Duitse meisjes. Het was nog een gezellig avondje en zeer lekker gegeten! Jammer genoeg nog steeds geen water voor dat we gingen slapen...

08/02 – Dag 10

Een kalme werkdag vandaag, dus zijn we iets vroeger gestopt. Hier zijn ze trouwens heel flexibel qua werkuren; je werkt eerder wanneer er iets te doen is of mee te volgen valt, en verder kan dit heel verspreid over de dag uitlopen. Om even een voorbeeld te geven: eerst is er de ochtendmis (wat soms een uur kan duren), dan is er meestal niet meteen iets te doen, maar wij vullen onze tijd door de bedlakens mee te gaan wassen in de wasserij van het ziekenhuis. Als de wondzorg-kamer (waar alle soorten wondzorg gebeurt; tot kleine operaties) of de dienst materniteit (waar de bevallingen meestal doorgaan) kalm is, dan probeer ik werk te vinden in het laboratorium waar bloedstalen afgenomen worden en verder onderzocht worden. Tegen de middag pauzeren we even en nadien gaan we alle diensten af om te kijken wat we kunnen doen. De meeste verpleegkundigen hebben hier wel hun vaste stek gedurende de dag, maar voor ons is er momenteel te weinig werk om op dezelfde dienst te blijven staan.

Tegen 15uur zijn we naar een grote lokale markt geweest; dat was nog eens een aparte ervaring! Duizenden mensen op elkaar gepropt, honderden kraampjes en een paar voetbalvelden groot; echt indrukwekkend.

Op een zakje nootjes na hebben we er ons bewust niets gekocht omdat het relatief gevaarlijk is om daar als blanke je geld boven te halen. Foto's nemen hebben we dus zeker niet gedaan...

Nadien terug naar huis gekeerd en vanaf 17uur ongeveer zaten we zonder water, de rest van de avond lang.

07/02 - Dag 9

Zonet mijn eerste “normale” bevalling gezien, tis te zeggen; ik wou er één zien, maar het waren meteen 3 bevallingen tegelijk. Zonder die 3 Deense studenten (vroedkunde) had het daar volledig in het honderd gelopen, want er was maar één vroedvrouw in het ziekenhuis. Eventjes een moment van stress dus, maar hoe dan ook; zoiets is hier compleet normaal en op die manier werken ze hier al jaren lang...

Dat was dan het positieve van onze werkdag. In de namiddag kregen we namelijk het slachtoffer van een motoraccident binnen in de wondzorgkamer; een jongeman van ongeveer 20 jaar wiens vinger er nog maar half aanhing. De eerste keer dat ik hier iemand zag wenen (dit gebeurt enkel wanneer men echt verschrikkelijk veel pijn heeft)... De man zijn vinger werd geamputeerd met een zeer lage dosis aan lokale verdoving. Verschrikkelijk om te zien, maar verder zal ik niet detail gaan.

Vanavond ook voor het eerst wali wali gegeten; een typisch lokaal gerecht; rijst met een soort blancet (zoals we dat in België kennen).

06/02 – Dag 8

Niets speciaal vandaag...

Heb een rondleiding gekregen in het laboratorium van het ziekenhuis (relatief modern en groot in vergelijking met de rest van het ziekenhuis moet ik zeggen). In de namiddag zijn we weer naar Arusha gegaan om onze papieren in orde te brengen; in Tanzania mag je zonder de correcte papieren eigenlijk niet werken (ook niet als vrijwilliger), maar dat is gelukkig tijdig en zonder al te veel problemen in orde gekomen :)

05/02 – Dag 7

In België is het blijkbaar aan het sneeuwen, terwijl wij nu rustig aan het zwembad zitten. Dankzij Tanya hebben we een super gezellig, maar vooral verfrissend zwembad gevonden. Jammer genoeg kregen we ook meteen onze eerste regenbui over ons, perfect timing :(

Alleszins keren we daar zeker nog een keertje terug!

Vandaag zijn er ook 3 Deense twintigers bij ons komen intrekken...

Niet slecht om na een week eens samen te leven met een beetje vrouwelijk gezelschap, want dat geeft het huishouden een flinke boost in positieve zin! =D

Ze hebben wel serieuze pech gehad om vandaag toe te komen; geen water, amper (tot geen) elektriciteit en geen kamer om in te slapen, want de huisbaas vond de sleutel van de kamer niet meer. Gelukkig hadden ze al een weekje safari achter de rug en waren ze al een beetje gewoon aan the African style, want ik zou lichtjes depressief worden in hun plaats mocht het mijn eerste nacht zijn...

04/02 – Dag 6

Vandaag voor het eerst naar de stad gegaan (Arusha city); kleine rondleiding gekregen, voor het eerst echt lekker gegeten, veel gedronken (het was zo'n 50° in de zon), bijna 10 keer overreden geweest, maar toch overleefd. Vandaag hebben we tevens een internetstick gekocht, maar vlot werkt het niet waar wij wonen...

03/02 – Dag 5

Thomas is bijna helemaal hersteld, maar heeft nu last van enkele insectenbeten op zijn linkerbeen (ik daarentegen helemaal niets).

In de loop van de ochtend mochten we weer een keizersnede volgen, de arts vroeg aan de vrijwilligers die meekeken (wij, een Australische en een Duitser) of iemand mee wou assisteren. Ik en Thomas vonden het daar nog wat te vroeg voor. Ik wou het liever nog eens zien, voor ik zelf al kon meehelpen, laat staan volledig assisteren!

Uiteindelijk vonden er nog 2 keizersneden plaats in de namiddag en vroeg de arts (er werken trouwens 2 artsen in het hele ziekenhuis, waarvan één eigenlijk echt geneeskunde gestuurd heeft). Ik heb de eerste kunnen assisteren en Thomas de tweede. Om even te vergelijken: in België neem ik eigenlijk de rol over van een pediatrische arts die hiervoor minstens 10 jaar gestuurd heeft. De verantwoordelijkheid die ze ons hier geven, is echt niet te onderschatten en gewoonweg onvoorstelbaar in onze Westerse cultuur.

02/02 – Dag 4

Weer een nieuw dagje aangebroken, Thomas voelt zich al wat beter, maar eten of drinken gaat toch nog niet al te vlot...

Vandaag ook kennis gemaakt met onze vriendelijke overburen (2 Duitse meisjes die hier reeds 5 maand verblijven en nog 7 maand te gaan hebben).

Deze ochtend duurde de misviering ook uitzonderlijk een uur lang. Op zich heb ik daar niet veel problemen, maar mocht ik nu nog eens kunnen begrijpen wat ze zeggen... Soms heb ik het gevoel dat ze met ons zitten te lachen, zonder dat we het eigenlijk door hebben ^^

Nadien hebben we onze eerste wondzorg kunnen zien hier... Wat je hier ziet, kan je je bijna niet voorstellen in onze Westerse cultuur; de mensen kunnen hier zo goed met pijn omgaan!

(Voor de niet-gevoelige lezer, wondes die we hier al gezien hebben, zijn van de volgende aard: een half zwart been (pure gangreen onder de knie), een bot dat uit het been steekt al 3 maanden lang, decubitus-wonden van de ergste graad, een snijwonde van 10cm breed en 5cm diep, geamputeerde vingertop waar het wondverband nog volledig in kleeft bij de verzorging). En al deze wondzorg gebeurt zonder enige pijnstillers, zonder ontsmettingsmiddelen en in erbarmelijke omstandigheden!

De rest van de dag hebben we de omgeving van ons verblijf eens verkend en eigelijk zitten we hier op de rand van de jungle... Om even een beeld te schetsen: het ziekenhuis ligt op de rand van een vulkaan (Mount Meru) op een hoogte van 1500m. Ons verblijf ligt iets hoger op de helling en hier verandert het klimaat van eerder savanne naar jungle. Dus voor ons ligt het ziekenhuis en achter ons ligt de jungle. Natuurlijk zijn we niet de enigen die hier wonen; de huisjes liggen hier relatief verspreid in het landschap (zonder structuur) en ook hogerop in de jungle wonen nog mensen...

Wilde dieren zitten hier niet, maar ze raden ons toch aan om 's nachts te veel buiten te komen, ondanks het feit dat hier domeinwachters rondlopen.

01/02 – Dag 3

Na een miserabele nacht voor Thomas, viel ook de rest van de dag voor hem zwaar tegen... Hij had al een hele dag buikpijn, misselijkheid, niet kunnen eten of drinken (wat hier zeer problematisch kan worden), ...

Desondanks heeft hij toch een poging gewaagd om mee te gaan werken. Ons verblijf ligt op een 100m van ons ziekenhuis, wat het heel gemakkelijk maakt natuurlijk.

Hier starten we de werkdag altijd met een misviering (een 20min bidden in het Swahili en dan patiëntenbespreking in het Engels), nadien kregen we een rondleiding door het ziekenhuis en mochten we de ronde met de dokter mee volgen op de volwassenen-afdeling. Dit kon Thomas maar half volgen, nadien ging hij beetje uitrusten ons verblijf... Ik heb in de namiddag mijn allereerste keizersnede kunnen bijwonen; wat een ervaring! Echt wel spectaculair om te zien, maar als je je dan realiseert dat de kans dat moeder of kind het soms niet overleven, begin je wel verder na te denken... Moeder en kind (een jongetje) stellen het trouwens zeer goed.

31/01 – Dag 2

Vandaag zijn we ons gaan settelen in ons definitief verblijf; typische African style: elektriciteit is er met momenten, water is er over het algemeen wel, 2 comfortabele bedden met muskietennetten, goed beveiligd huis (tralies voor elk raam en een deur met 5 sloten op), een keuken met bijna alles erop en eraan) en een badkamer met wc, lavabo (met ingebouwd mierennest ^^) en douche (grotendeels koud water, maar dat is zalig bij dergelijk warm weer).

We hebben beiden ook een nieuwe lokale simkaart gekocht, dus voor diegenen die mijn nieuw nummer nodig hebben: 0754/78.87.39

Voor het eerst ook zelf koken; wat een avontuur! Hier is het dus al pikdonker om 19:15uur, wat met momenten wel scary kan worden.

Onze eerste avond wouden we koken op elektriciteit, maar net toen ons water begon te koken viel alle elektriciteit uit. Het was zo donker dat we ons eigen hand op 10cm van ons gezicht niet meer zagen, dus moesten we ons koplampen gaan zoeken in een huis dat we totaal niet kenden, waar we amper geïnstalleerd waren en dat in de pikdonker terwijl ons water nog half aan het koken was...

Na onze eerste nacht hebben we dus al geleerd om nooit rond te lopen zonder koplamp op zak tijdens de nacht (ook niet tijdens het douchen, wat zeer lastig kan zijn!).

30/01 – Dag 1

Opgestaan om 01:30uur en dan vertrokken naar Zaventem.

Ondanks de stakingen is alles zeer vlot verlopen en zaten we in no time in Amsterdam, waar trouwens al een mooi sneeuwtapijtje lag...

Na een zeer lange vlucht dan toch op tijd geland (rond 20:30uur) in Tanzania, waar we meteen opgewacht werden door Tanya.

Zij en haar privéchauffeur (van het domein waar Tanya woont), brachten ons meteen naar onze guesthouse, waar we de eerste nacht zouden overnachten.